Sunday sticky note

Ψυχρολουσία με μύρο και κολλιτσιασμένα δάχτυλα που την λεμονάδα
'μπρός στου το διαμπερές κιπορτ,
'πίσω σου στο χωρίς, η τηλεόραση να του το Βλάση Μπονάντζου τηλεπαιχνίδι πουμπουρίζει στο mono
Στο 11 rue Larrey το '27 και τρεις σφήνες το '14 (το σπαθί του Dettol - και των για το κκεράζι κοκτέιλς - δεν καθαρίζει καμιά σαπήλλα, Piero)
πως να δαμάσω την πουτάνα, την γλώσσα;
πως που γωννιάς να την πιάσω, ή που να την γωννίασω να της τον φουτουννιάσω που παν στη λευτεριά;
(να πνάσει το φλαντζί μου)
"κορή πανόρια θα της πω, άννοιξε τα."
οι του σπιτιού λάμπες δεν είναι βηδοτές μαπουτες άλλες, όπου το κλικκάρισμα προμηνίει πως το αφτόματο θα παραμήνει αφτόματο και διεγερμένο (κι'ο Βλάσης να πουμπουρίζει μόνος)
(Τι για το χιόνι να γράψει; Ότι δήθεν καλύπτει τα ίχνη απ' τα βήματα της; Ναι, βεβαίως. Μα της επιτρέπει να χωρεύει ιχνηλατόντας την άχνα μου)
(on her tiptoes)