Henri Chopin 1922 - 2008

À Φ.

(...)
Τώρα μ' ένα ούρλιασμα γίνομαι παγκόσμιος.
Αυτό μεινέσκει πανανθρώπινο.

Νίκος Καρούζος, Αυτοδίδαχτος Τρόμος

(...)
Κι ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες κι ανα-
ρωτιέται
υπάρχουν άραγε
ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις ακμές τις
αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες
υπάρχουν άραγε
εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα
και της φθοράς
υπάρχουν, η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργής
εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί με
την απεραντοσύνη του πελάγου
ή μήπως όχι δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος
η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής
εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας
σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς σωριασμένα μέσα στη
διάρκεια της απελπισίας
ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα
μες στο βούρκο
εικόνα μορφής που μαρμάρωσε με την απόφαση μιας πί-
κρας παντοτινής.
Ο ποιητής ένα κενό.
(...)

Γιώργος Σεφέρης, Ο Βασιλιάς της Ασίνης


As Brandon LaBelle points out Henri Chopin's work transcend the limtiations of phonetic language and textual scripts, expanding the terrain of applications of the Kristevian semiotics to a voice other than the voice of logocentrism, but at the same time it reclaims silence as a viatal element in meta-Pindar poetics. For Pindar - and even for Artaud or Jarry - non-language commemorates not. Heroics are rarely experienced yet always (re)told, narrated, or else they are forgotten, no trace of them left behind, no epic at all. Ubu Roi for example is essentially a history lesson, later retold by Brecht least we forget, regardless of its absurdist affinities and social critique claims. Oblivion Pindar writes is nurtured by aglossia, the lack and the insufficient possession of verbal skills, of poetic virtue, of the 'voice'. Chopin's tongue, mouth, nostrils echo nothing but that inability, magnified. Historically and technologically his works are an accumulation of silence amplifiers, of the universal void of gasps, chokes, of humings, a realisation it seems of Boll's Murke's collection of silences. Pindarian poetics, the poetics of a poetry of words demand from the poetic utterance a "sounding voice" a sonorisation; Chopin gives us a resounding gap. An uncommunicable echo. The voice is dead and what can not be said - mute horror, positivist historical narrative, ideological clarity - substitutes it via allegoric appropriations of silence. As such Chopin's work re-work the figure, and history of the poet as an anthropocentric subjectivity of scribbling memoranda away. What is 'forgotten' then in Chopin's works is the full presence of a poetic utterance, an epic narration. The poet is empty, gasping, howling, on the path not of words anymore but of modalities of silence. Poetry becomes not interpretation but reproduction, not the celebration of articulation and audition but the x-ray of a fragmented whole and an aporetic listening-not. Of what Adorno describes as "silent music-making", amplified.



More samples of Henri Chopin's work here and here.