Εκ των υστέρων κι εξ' αποστάσεως

Είχε ξεχάσει πως είναι άνθρωπος και ταυτίστικε απολύτως με την οδό.
Ν.Γ. Πεντζίκης

Το μόνο σπίτι που απέμεινε είναι το σώμα.
Κωστής Παπαγιώργης

Το ότι η Λήδρας -ως βιογραφία δρόμου- είναι το ουσιαστικότερο και το πιο προσιτό σύμβολο της ιστορίας της Κύπρου των τελευταίων 50-60 χρόνων είναι ένα ανυπέρβλητο δεδομένο πολιτικά, οικονομικά μα και ευρύτερα πολιτιστικά. Η αυξημένη μέτα-εκλογική κινητικότητα για την διάνοιξη της, και ετσι την οσο πιο άμεση διαφοροποίηση τόσο του συμβολλικού ασυνηδειτου οσο και του πολιτικού μέλλοντος του 'Κυπριακού', διακύνδυνευσε, προς στιγμή, ακριβως την ακύρωση των στοχων μιας τέτοιας διανοιξης. Έτσι, επικοινωνιακά πρωτίστως, η πράξη χρεώθηκε, πλέον, στου πολίτες - μεσω των εκλελεγμένων δημοτικών αρχών τους. Επανήλθε όμως με τουτο τον τρόπο η Λήδρας πίσω στην Λευκωσία και στις κριτικές συζητήσεις γαι τις σχέσεις (μας) με αυτήν - χωρίς να αφήνεται πίσω το γενικότερα Κυπριακό. Η πράξη διάνοιξης της Λήδρας από την άλλη, η επέκταση της Λευκωσιας, η πρόσθεση δια μέσου της αφαίρεσης ενός απο τα πιο σημαντικά σύγχρονα πολεοδομικά χαρακτηριστικα στην πόλη, κράτησε την πόλη, ένθεν και ένθεν, πίσω απο το ειδικότερα Κυπριακό, σε ρόλο κομπάρσου.

Τα εγκαίνια της Λήδρας ως χώρος απεικονίσεων και προβολών του 'κοινού', πια, δανείστηκαν, δυστυχώς, όπως κάθε εκκίνηση, τις τεχνολογίες του τέλους. Στο δρόμο άλλωστε η κορδέλα κόβεται, κυρίως, στο τέλος. Στην αρχή εστω του τέλους του δρόμου. Το κόψιμο της κορδέλας, πέρα από τα πολύτιμα τηλεοπτικά δευτερόλπετα που χαρίζει στην δημοτική αρχή, και ταυτόχρονα πέραν της τεκμηριωσης, καθυστερημενα, τις -ποθητής- πολιτικής αλλαγής, μέσα κι από την θεμήτη μαζική προπαγάνδιση της, έχωντας υπόψιν και την προπαγανδιστική χρήση εκ των μέσα των μέσων ενάντια στην αλλαγή, μετατόπισε την λογική του βήματος-προς, της διαδικασίας δηλαδή, στην τελική οριοθέτηση της χωρικής κουλτούρας της λυσης, που μοίαζει να μην μπορεί να είναι άλλη από την λογική της πασαρέλλας - του πέρα-δώθε - και του freeze-frame. Το κόψιμο της κορδέλας επιβεβαιώνει την αδυναμία οχι της Λευκωσιας μα της Κυπρου να σκεφτει την πόλη ως αέναο συστατικό πολιτικής συμμετοχής και όχι ως σύμβολο, ως χωρικό vignette. Το κόψιμο της κορδέλας επομένως (ας μην πέρασουμε τωρα στην σημειολογική έστω ανάλυση της απελευθέρωσης πολύχρομων μπαλονιών μα και στην εικονική τους παρουσία στα παραβάν), δεν ανοίγει για να ανοίξει, μα για να κλείσει (και) την Λήδρας. Ως η τελευταία χωρο-χρονική πράξη συσχετισμού του ευρύτερα αστικού με τον 'Μακρύδρομο' (που 'δεν βγάζει πουθενά') αποκόπτει, μ' ενα ψαλιδι και μια κορδέλα, την πόλη απο τους τόπους της ως βιωμενή πολεοδομία και ως πολεοδομία βιωμάτων. Εκτος κι αν θεωρήσουμε την φαντασιακή μας αναπαράσταση κατα μήκος του ανοιγματος-πασαρέλας ως βιωμένη συμμετοχή στο αστικό.

Επισημοποιειτε έτσι, με τον πλέον επίσημο τρόπο, ο τροπος ύπαρξης της αστικής σχέση (μας) με την Λευκωσια: μια α-χαρακτηριστη σχέση εξ' αποστάσεως. Την στιγμή που η απόσταση θα έπρεπε να εκμηδενίζετε, και γεωμετρικά. Η λογική-δικαιολογία της απομάκρυνσης απο συμβολισμους κατοχής στα πλαισια ενος διαφοροποιημενου μελλοντικου διακανονισμου συμβιώσης, οπως π.χ. η ολική απουσια συρματομπλέγματων - ή ακομα και η αποχή απο την ομολογουμένως kitsch συμβολική αποκοπή συρματομπλεγμάτων - ενδυναμώνει την αντίληψη που επικρατεί οτι η ιστορικής μνήμης ισούτε με Μνημόσυνο Ιστορίας. Αντίληψη που προβάλετε και στην απόκρυψη της χωρικής ιστοριάς πίσω απο πάραβαν - πότε οριζόντια και πότε κάθετα στον κυκλοφοριακό άξονα που λέγετε Οδός Λήδρας.

Ιστορικά βέβαια η Λευκωσία, μέσα κι από μια χρονολογούμενη ετσιθελική σχέση συγγένειας μεθόδων αστικής συμμετοχής με τους του Βερολίνου, είναι δέσμια τετοιων εικονικων χειρονομιών της σχεδόν α-χρονης αποοστασιοποιημενης απεικόνησης του χώρου (της). Η ρομαντικοποίηση της εντός των τειχών πόλης μέσω των προσόψεων της (αισθητικού ελέγχου επιτρέπωντες) και η ιδιότυπη προστασία συγκεκριμένων, και συγκεκριμένα πολύτιμων, πεζοδρομίων-καναπέδων (υπαρχει άραγε ουσιώδης διαφορά μεταξύ των δυο στην Λευκωσία;) όπου συμβαίνει ένας άλλος βιασμός του δημόσιου απο το ιδωτικό είναι δύο μόνάχα - δημόσια - παραδείγματα του Λευκωσιατικου αστικού γιγνεσθαι. Η ανα-κενωση της Ληδρας μπορει να ειδωθει μεσα επίσης απο τα σχήματα του τουριστικου, ως ενα υποκατάστατο της ανύπαρκτης Λευκωσιάτικης παραλιας- πασαρέλας του α-χρονου (και εκτος συμβατικής ημερολγιακής περιόδου) κυπριακου καλοκαίριου. Ένα Checkpoint Charlie για την Ανατολικη Μεσογειο στα καλούπια με την Πλατεια Δημαρχιας, οσονούπω Potsdamer Platz;

Κι όμως. Η αρθογραφική περιγραφή της 'σεμνής' 'γιορτινής' 'τελετής', δεν αφήνει και πολλές διόδους στην φαντασία να φτάσει είτε στο Βερολινό του KITKAT Club ούτε έστω στα one-night stands της Αγίας Νάπας. Η αποποίηση της Λευκωσίας ως σχέσης, και της σχέσης (μας) με την Λευκώσια, όπως εγκαινιάστικε από την επικράτηση των τεχνολογιών της τελιολογίας των απείκονισεων και της αμετάκλητης τοποθέτησης του μέλλοντος ως παρών της μνήμης πίσω από παραβάν ά-χρονης ομοιομρφίας παρέδωσε την πόλη απο τις βάσιμες επιθυμίες του εκστασιακού εξίσταμε πίσω στην εμποροκεντρική αντιμετώπιση του συμμετέχειν. Η δυνατότητες δημιουργίας ενος συμμετοχικού αστικύυ χώρου-πόρου, στην Λήδρας, άρα, άνοιξαν και έκλεισαν αυτοστιγμής, για χάρην ενος περατού - ελεγχόμενου και αποκομένου, πολιορκημένου απο αστυ-νομιες - περάσματος.

Μόνο εαν στραβολαιμίασει κανείς, φενεται, θα δει, απ' την Λήδρας, την Λευκωσία. Πως πίανεσαι, ξαφνικά, οταν κάνεις σεξ; Ετσί. Προς το παρόν όμως η 'τελετή' παραμένει 'σεμνή' και το σώμα, οπως τα σπίτια, σεμνότυφο, για ασφάλεια, καλλυμένο.