Προκειμένου λοιπόν να συνεχίσω, την υποστήριξη της απόψεως, ότι μπορεί κανείς, όντας αυτός που είναι, δίχως αρετές αλλά το εναντίον, φορτωμένος με πάρα πολλά ελαττώματα, να μη αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν και κίνδυνο μέγα για την κοινωνία, καταλαβαίνω ότι η διακοπή που ανάφερα, τελειώνοντας το πρώτο τετράδιο και περνώντας στο δεύτερο, δεν είναι δυνατο να παρασταθεί, με μια συμβολική εικόνα σταματήματος στο χείλος του γκρεμού, αλλά με το πέρασμα στην αντίπερα μεριά, ενός τεραστίου και αγεφύρωτου φυσικού χάσματος.
Στηρίζω το κεφάλι μου στο χέρι και ο καθείς που θα μ' έβλεπε, θα 'λεγε, ότι είμαι βαρειά στεναχωρημένος. H εικόνα της στεναχώριας μου, είναι κάτι το παρωχημένο. Mια κατάσταση μνήμης, που ενίοτε μπορώ να επαναλαμβάνω, όχι όμως σαν ο αληθινός άνθρωπος, παρά σαν ένας άριστος και συχνά αρκετά πειστικός ηθοποιός.