Parte Ta!!

Isws ena pou ta pio simantika keimena pou graftikan pote gia to politistiko proion kai tin politistiki paragwgi stin Kypro. Ta bold dika mou. Enw arhizei na diafenete, toulahiston mesa apo to keimeno tis Annas Marangou ston simerino Politi, to vasiko provlima enos kinimatos arnitsmou (allo arnitismos ki allo kritiki diafwnia) me to Meagaro Politismou kai genikotera me project diaforopoiisis tis ypodomis katanalwsis poli-tismou: to oti logw -tis gnwstis kai se aftous- adiafanias stous diorismous kai tis methodous ergasias kratikodiaitwn idrymatwn, den tha diaheirizounte (ki) ekeinoi tous proypologismous.


Γιατί να χτίσω μέγαρα...

Γιατί να χτίσω μέγαρα
με είκοσι πατώματα
Ένας σεισμός και χάνεσαι και τρώει η μούρη χώματα
(Άκης Πάνου)

Παρακολουθώ όλο αυτόν τον καιρό, όσο μπορώ, την αρθρογραφία που δημοσιεύεται κι αναφέρεται στο περιβόητο Μέγαρο Μουσικής. Αν και δεν με απασχολεί και τόσο πολύ το θέμα αυτό, ασχέτως αν πριν από 6 χρόνια έγραψα δύο μικρά κείμενα, όταν η ιδέα ήταν ακόμα στα σπάργανα. Το ενδιαφέρον, όμως, φίλων που συμμετείχαν με την υπογραφή τους στη λίστα των ανθρώπων που εναντιώνεται στο έργο αυτό, μ' έσπρωξε ώστε να παραβρεθώ στην πρώτη συγκέντρωσή τους, κυρίως για να διαφωτιστώ κι όχι για να εκφέρω άποψη ή να πάρω θέση υπέρ ή κατά. Εξαρχής θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όλη αυτή η συζήτηση αφορά συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων κι όχι τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, διότι ο λαός ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι ο "πολιτισμός των μεγάρων", ελάχιστα τον αφορά. Επίσης, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα 100 εκατομμύρια και τα άλλα τόσα ευρώ που θα ξοδευτούν, είναι μεν ένα πολύ σοβαρό ποσό, αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Στη χλιδάτη Κύπρο του 21ου αιώνα, που ο μέσος πολίτης ονειρεύεται σπίτι των 400000 ευρώ (μεταξύ αυτών κι ο υποφαινόμενος), εξοχικό στο Τρόοδος, Flat στον Πρωταρά και τρία τέσσερα αυτοκίνητα, το κράτος γιατί να είναι φειδωλό; Αρμόζει στους τραπεζίτες και τους κρατούντες να το παίζουν "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο"; Τώρα, αν χρειάζεται ένας τέτοιος χώρος ή όχι; Λέω ότι χρειάζεται στο βαθμό που θα λειτουργεί χωρίς συμπλέγματα και δεν θα θεωρεί υπέρβαση, ας πούμε, να φιλοξενήσει και καλλιτέχνες που πρεσβεύουν την τέχνη του λαού. Δηλαδή, από τη στιγμή που το οικοδόμημα αυτό δεν θα καταντήσει ένα ψευδοκουλτουρέ πράγμα, καλώς να ορίσει. Από την άλλη, μία βασική διαφωνία που είχα, έχω και θα έχω, υποθέτω, με τους ανθρώπους του "πολιτισμού", είναι ότι πρέπει να πάψουν να έχουν "ιεραποστολική" αντίληψη για την τέχνη τους. Το ότι μεταξύ αυτών επικρατεί η αντίληψη ότι οι τραπεζίτες δεν πρέπει να ασχολούνται με τον "πολιτισμό", ήδη υπάρχει πρόβλημα. Πρωτίστως, λειτουργικό. Διότι όλοι ξέρομε ότι ελάχιστοι καλλιτέχνες αρνούνται πεισματικά την οικονομική αρωγή, είτε του κράτους, είτε μεγάλων οικονομικών συγκροτημάτων, είτε τραπεζιτών, είτε εφοπλιστών, είτε διαφημιστών κ.λ.π. Κακά τα ψέματα, στην τέχνη σήμερα ρέει πακτωλός χρημάτων, που άλλοι τέρπονται περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Άρα, είναι λογικό να εμπλέκονται κι άνθρωποι καλόβουλοι και κακόβουλοι που δεν έχουν καμιά σχέση με τον πολιτισμό. Από τη στιγμή που αποδέχεσαι τα χρήματα του λεφτά, ήδη το κρασάκι σου νέρωσε. Κατανοώ ότι αυτή τη στιγμή θίγονται διάφορα συμφέροντα, όχι κατ' ανάγκη οικονομικά κι ότι το Μέγαρο προκαλεί πονοκεφάλους. Είναι σαν τον πανικό του μπακάλη της γειτονιάς που ξαφνικά βλέπει δίπλα του να κτίζεται ένα θεόρατο σουπερμάρκετ. Μήπως, όμως υπάρχει επιστροφή στο μπακάλικο; Όχι βέβαια. Ταυτόχρονα, δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι το οιονδήποτε Μέγαρο, όσο ακριβό κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να εκπονήσει πολιτιστικά προγράμματα, αν δεν έχει ελεύθερους κι ανοικτούς ανθρώπους με όραμα, γνώση, μεράκι κι αγάπη προς την τέχνη. Κι εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ο τόπος πάσχει από ανθρώπους κι όχι από λεφτά και καλλιτεχνικά δρώμενα. Εκατοντάδες εκδηλώσεις γίνονται κάθε μήνα, το Μέγαρο μάς μάρανε τώρα; Εμείς, πάντως, θ' αναμένομε κι αν μας αρέσει η πολιτική του Μεγάρου θα το επισκεπτόμεθα, αν όχι θα το σνομπάρουμε, για να μη φάει η μούρη μας χώματα, όπως λέει κι ο μέγιστος Άκης Πάνου.





Πέτρος Λαζάρου
Κωδικός άρθρου: 796558
ΠΟΛΙΤΗΣ - 01/06/2008, Σελίδα: 2