The Greek that You got used to

Πάρης Ερωτοκρίτου:


ΚΑΤΑΣΤΟΦΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΒΙΤΡΙΝΕΣ

Εχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση

Η καταστροφή δεν είναι οι σπασμένες βιτρίνες. Καταστροφή είναι η δραματική απουσία οποιουδήποτε που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο στην μιζέρια. Η μεσαία συντηρητική τάξη που δεν θέλει να ρισκάρει τα λιγοστά της αργύρια. Η ανακύκλωση της μιζέριας στη γλώσσα και στις καθημερινές μας εκφράσεις. Η συνενοχή όλων μας στην συντήρηση μιας νοοτροπίας δήθεν καλοπέρασης. Η έλλειψη παιδείας και εκπαιδευσης. Το ανύπαρκτο κράτος. Τα ανύπαρκτα πανεπιστήμια. Οι γκόμενες που καταφεραν να κλεισουν μια θέση στις Καγιέν και αυτες που αγωνίζονται για μια θέση σ’ αυτές. Η εξιδανίκευση του χρήματος, της αρπαχτής, της κονόμας. Οι ιθαγενεις της Ελλάδας, που τρώνε σκουπιδια, μιλανε σκουπιδια, χεζουν σκουπίδια, και ζουν μέσα στα σκουπίδια. Ο εγωκεντρισμός αυτής της μάζας που λέγεται ελληνική κοινωνία. Το ψάρι δεν βρωμάει απο το κεφάλι, βρωμάει απο την ουρά. Μια ατέλειωτη δυσωδία στα χνώτα του κόσμου, και μια ατέλειωτη βρώμα στα χνώτα της (αυτοαποκαλούμενης) ελιτ. (πολιτικής, δημοσιογραφικής, καλλιτεχνικής)

Αυτό που ζούμε δεν είναι παρα μόνο η κρίση της -καθημερινής μας- μιζέριας. Σχόλια όπως, αυτή ειναι η Ελλάδα, ετσι είμαστε εμεις, αλλάζει ο Έλληνας, τα λαμόγια, οι γνωστοι-αγνωστοι, συντηρούν και ενδυναμώνουν την μιζέρια και σκοτώνουν την οποιαδήποτε ελπίδα όπως την σκοτώνει και η καθε θλιβερή φιγούρα που περιφέρεται στις τηλεοράσεις. Το όνειρο του Ελληνα - να τα κονομήσει. Οι δημοσιογράφοι και οι επαγγελματίες κουτσουμπόλες και κουτσομποληδες, οι τραγουδίστριες και οι τραγουδιάρηδες, οι δήθεν ασυμβίβαστοι χιπ-χοπαδες (τύπου Νίβο), οι κουλτουριαρηδες, οι άνθρωποι της τέχνης, δεν ειναι παρα πτώματα.Οχι δεν έχει δίκιο ο λαός. Ο λαός ειναι κι αυτός πτώμα που αποσυντίθεται καθημερινά μέσα από αυτον τον αβίωτο βιο που ζει σ’ αυτό το κιβώτιο που λέγεται Αθήνα.

Η καταστροφή δεν είναι οι σπασμένες βιτρίνες των καταστήματων. Η καταστροφή είναι γύρω μας, πάνω μας, μέσα μας. Δεν είμαστε παρά μόνο άτυχα, άβουλα και ληθαργικά ανδρίκελα, που περιφέρονται εδω κι έκει προσπαθώντας να κάνουν βιώσιμο ενα προ πολλού αβίωτο βιο.

Η εκμετάλλευση των μεταναστών-σκλάβων, η φτώχεια, η ανέχεια, και δίπλα το Κολωνάκι. Οι εκπομπες με τους δήθεν ανθρώπους της τέχνης να τρωγοπίνουν και να συναγελάζονται αναμοχλεύοντας μνήμες άθλιων, κακογυρισμένων και κακογουστων σήριαλ. Η ποδοσφαιρομανία. Οι φτηνές συγκινησεις και τα κροκοδείλια δάκρυα και το μιξόκλαμα του έντεχνου μας τραγουδιού. Οι σοβαροφανεις αναλύσεις στην τηλεόραση. Το μονοπώλιο της αλήθειας που διεκδικούν οι δήθεν αναρχικοι, και οι υποκριτικές διαδηλώσεις των φοιτητών για το αρθρο 16.

Κατα τα άλλα τα σπαμε στα μπουζούκια, τρώμε σκουπίδια, πετάμε σκουπίδια, παμε που και που θέατρο για να δουμε ως επι το πλειστω κακές παραστάσεις γιατι απλά οι συντελεστες δεν δωθηκαν ολοκληρωτικά σ’ αυτο που κάνουν, βλέπουμε και λίγη τηλεοραση, καταναλώνουμε, βρίζουμε, εκμεταλλευόμαστε, κουτσομπολεύουμε, μεθάμε και κάθε λεπτό ξεχνάμε. Αυτός είναι ο Ελλήνας που έχεις συνηθίσει παραφράζοντας ένα στίχο. Αυτός είσαι εσύ.