Monday, April 30, 2007
Da Sein In Da Haus, Ja
Ee on ar(e) left (to be undisclosed; asila? or perhaps, en kala pou sou lalo) who is see thee pheaemus (Was heisst der Grund fur diese alethea?) […] Yes, but there is in what you mention a certain spatiality which does not precede […] it is, for example, in this dimension (and up, you see? up, yes, you see big tank on roof, yes, all house have one, make zivania, you know zivania? very nice, you put, you drink, ooh) that the question of the schemata is passed on by Kant, even on to Heidegger, as the question of the conditions for the ecstatic relating of Dasein to Sein – (notice for example German capitalization and the miscarriage of capital) […] and is it not precisely in this, the act of tourism, that this return of the schematic (as a bizarre formation of the a priori in motion, c.f. Aristotle on qualitative motion) emerges [the tourism of dying, being-(ee-jumping-)toward-death, ouiiiii]? Is it not then, precisely, or would it be possible for one to say, of the structure of the holy-day resort [from Holderlin’s imaginary temples to Heidegger’s movements from cabin to cabinet], that it is that which makes possible that questioning of the conditions of the possibility of interrogating the house, of beginning to approach the question of dwelling?
Krasaki Amerimno
Stin Katw Pafo eishen, mporei jai na 'shei akoma, an men to eripsan, eshei jairo na paw, enan kougrenon ergostasiako ktirio panw stin paralia, dipla pou to Alexander the Great. Eni, i mallon itan o SODAP, to oinopieio tou Synergatikou Organismou Diathesews Ampelourgikwn Prointwn stin Pafo. O Oragnismos edimiourgithike to 1947, to ktirio en ixerw pote ektistike. To 2004 emetaferan ta oinopieia tous sto Stroumbi jai to ktirio i epoulithiken i en ha-ha na poulithei, na to ripsoun omorfa ji oraia, na kamoun akoma en xenodoheio pou en na'n jame ofkero 6 mines to hrono na sinaei azagies. Ston SODAP edoulefken - taha mou edoulefken twra- jai o Fytis, antrhwpos me klassiko Pafitiko onoma jai ean efstathoiun oi mises istories gia touton me terastias antohi sykwti. Mera-nyhtan epinen o Fytis jai aman en epienen gia kamaki se ploia st' anoihta tis Pafou, aman en ton epernan gai to hazi diladi, epianen ti motoran tou na pei esso stin geneka tou jai exypnan mes ta similia jame pou en to Wdeio. Alli istoria touti i motora, telospantwn. Mesa sto ergostasio tou SODAP eishen mian dexameni pou ezymwnetoun to krasi enan prama. Enan prwi epian ouli douleia. Se mia fasi wspou na peis jai na deis o Fytis hasimios. Re pou en o Fytis, re pou en o Fytis - tipote. Koitazoun pojei, koitazoun poda, paratiroun re ampa jai epien na pesei na joimithei stin skia tou stegastrou tou ktiriou pros ti paralia - san ton oshio tou paliou kalou kougriou en eshei, men akoueis logia, na sou faka jai to aeroui- tipote. I motora sior en dame toutos pou eni? Thkiaorkas sou afou ton eidamen, pou efarajistin o pellos. Sta polla, paratiroun oti o Fytis itan mes tin doxameni me to krasi jai aplwnen anenoias. "Re kkerata ti kamneis re jeimesa? Efka exw! Efka exw twra re!" Jai poloete o Fytis, mia frasi pou oute o Karouzos en tha mporouse na skeftei shetika me to alkool: "Aiste me! Touti einai i pio eftyhismeni stigmi tis zwis mou! Eimai oulos mesa!"
Sunday, April 29, 2007
Kaderde varsa duzulmek, bosumadir uzulmek
Untitled (From K.Bhta [sic] live at the ICA, London, 28 April 2007)
Friday, April 27, 2007
Coruscating Aristotelian Bile
Ntaxei, th' anapsw to sidero. Parakolouthw sta oneira mou ti afisa pisw, se agefsta whiskeya pou den ta ithela. Mia kai dyo kai treis fores. Iptamena potiria tekila. Mou psithirizoun lygmoi kai amfisvitiseis. Playback twn dromwn st' aristero mou imisferio. Ta tsigara me peirazoun. Ti mou ehei apomeinei? Ti gamwto? Vlepw ta matia sou, ton skeleto twn gyaliwn sou mallon, prin arnitheis tin fwtografia pou ehw. Ta vammena sou nyhia akinita stin anaparagwgi tous. I fousta sou ston aera tis aniforas kai ta methysmena sou mallia. Daneikes ekdromes aypnias.
Kratiemai apo alles kouvertes. O Catullus, prin ton Celan: we' ve all had the same failing.
Douche.
Sto treno to mellon tou parellthontos opws afto viwthike apo allous. Fosforo xino. 2 potiria krasi sto pervazi, adeia.
Thursday, April 26, 2007
Wednesday, April 25, 2007
my love or
'Because it goes against all the laws of the ordinary world and ordinary love, pure love is experienced as a future anterior, as an unrealized condition in the past. And, in the same way, art, this power to create semblances of reality which are more real than reality, is rooted in the artist’s inability to face reality'
P. Bourdieu
Quae plus latent, plus placent
(Saint Bernard)
P. Bourdieu
Quae plus latent, plus placent
(Saint Bernard)
Urban Radio
Echo marks the witheld possibility of a truth outside intention.
Gayatri Chakravorty Spivak
Meta pou kati pou xekinise dame, jai me to teleftaio comment tis drakounas na me peleka eshei 2 meres, kapws eftasa dame - pause - jai eskeftika pws se tetoious kenous hwrous opws i Plateia -ws plateia- Eleftherias, i stous ypoloipous kenous hwrous tis polis, antihei i echo tis a-phwnias, kai ohi tis ap-ousias, tou astikou, akrivws ekei pou kathreftizetai pio kathara apo opoudipote allou. Etsi, narkisistika, anathewreite omws kai i katigoria tou a-shimou pou einai arihta syndedemeni me tin parousia kai tin symmetohi, ws praxeis-orismoi (tou) astikou. Gia paradeigma ti prosferei o haraktirismos 'ashimos', i 'omorfos', otan milame gia ena fwtagwgo, ena akalypto hwro? Mporei ena parking na 'omorfisei'? Einai oi, ana-thewrimenes, dimosies arhitektonikes heironomies tou modernismou stin Kypro 'ashimes', akrivws epeidi vriskonte se ahrisia?
Par'olo pou i aporia touti moiazei ex'oloklirou aesthitiki, yparhei kai pera apo to ypokeikmeniko pedio tis proslipsis mias polis: stin prospatheia tou politkou orismou tis ws tetoia ektos eikonikis pragmatikotitatas. I dynatotita ekforas logou, to kyriarho kai kyriarhiko dikaiwma tou 'politi/egw', einai aftostigmis dynatotita akois. I eikoniki anadiamorfwsi tis echous tou astikou topiou epivallei tin monodiastati anti-lipsi tis polis, ashetws tou ekastote koinwnikou i stylistikou plouralismou, aposiwpwntas etsi tin diadosi tou politikou anexartita apo ta ysterofeudalistika ekklisiastika kai demotika oria (to opoia, geographika anprosarmosmena men, exakolouthoun na orizoun tin politiki tis polis stin Kypro). I siwpi pou anatrefei i epivoli tis eikonas, kai tis eikonika antilamvanwmenis echous, den einai i egkymonousa siwpi tou kenou ('untapped', 'waste') hwrou, i siwpi ws a-phwnia. I siwpi tis eikonas einai i oloklirwtiki paradwsi twn dynatwtitwn tis ws meso stin tehnologiki tis oriothetisi pros ofelos tis morfis ws ana-gnwsis, pollin prin tin akyrwsi twn test cards stis othones twn tileorasewn mas. Kai enw yparhei i pithanotita i yothesia enos akoustikou kata vasin lexilogeiou na min einai tipote allo apo mia kathysterimeni antidrastiki antidiastolli stin morfo- kai s(c)hemato- lagna kyriarhi orologia tis arhitektoniko-poleodomikis thewrias, otan anaferomaste eidika stin Lefkwsia, to "Look with thine ears" (Shakespeare, King Lear), beyond the already accepted contestation of national identities via public religious utterances, allows for the relay of an echo of the urban "uncoupled from, indeed, set free from, the recipient" (Spivak)
Gia afto meta pou to kougrin, to agapimeno mou yliko einai to aluminio.
Etsirilises pote sou mesa se ofkero tangin tou nerou?
Gayatri Chakravorty Spivak
Meta pou kati pou xekinise dame, jai me to teleftaio comment tis drakounas na me peleka eshei 2 meres, kapws eftasa dame - pause - jai eskeftika pws se tetoious kenous hwrous opws i Plateia -ws plateia- Eleftherias, i stous ypoloipous kenous hwrous tis polis, antihei i echo tis a-phwnias, kai ohi tis ap-ousias, tou astikou, akrivws ekei pou kathreftizetai pio kathara apo opoudipote allou. Etsi, narkisistika, anathewreite omws kai i katigoria tou a-shimou pou einai arihta syndedemeni me tin parousia kai tin symmetohi, ws praxeis-orismoi (tou) astikou. Gia paradeigma ti prosferei o haraktirismos 'ashimos', i 'omorfos', otan milame gia ena fwtagwgo, ena akalypto hwro? Mporei ena parking na 'omorfisei'? Einai oi, ana-thewrimenes, dimosies arhitektonikes heironomies tou modernismou stin Kypro 'ashimes', akrivws epeidi vriskonte se ahrisia?
Par'olo pou i aporia touti moiazei ex'oloklirou aesthitiki, yparhei kai pera apo to ypokeikmeniko pedio tis proslipsis mias polis: stin prospatheia tou politkou orismou tis ws tetoia ektos eikonikis pragmatikotitatas. I dynatotita ekforas logou, to kyriarho kai kyriarhiko dikaiwma tou 'politi/egw', einai aftostigmis dynatotita akois. I eikoniki anadiamorfwsi tis echous tou astikou topiou epivallei tin monodiastati anti-lipsi tis polis, ashetws tou ekastote koinwnikou i stylistikou plouralismou, aposiwpwntas etsi tin diadosi tou politikou anexartita apo ta ysterofeudalistika ekklisiastika kai demotika oria (to opoia, geographika anprosarmosmena men, exakolouthoun na orizoun tin politiki tis polis stin Kypro). I siwpi pou anatrefei i epivoli tis eikonas, kai tis eikonika antilamvanwmenis echous, den einai i egkymonousa siwpi tou kenou ('untapped', 'waste') hwrou, i siwpi ws a-phwnia. I siwpi tis eikonas einai i oloklirwtiki paradwsi twn dynatwtitwn tis ws meso stin tehnologiki tis oriothetisi pros ofelos tis morfis ws ana-gnwsis, pollin prin tin akyrwsi twn test cards stis othones twn tileorasewn mas. Kai enw yparhei i pithanotita i yothesia enos akoustikou kata vasin lexilogeiou na min einai tipote allo apo mia kathysterimeni antidrastiki antidiastolli stin morfo- kai s(c)hemato- lagna kyriarhi orologia tis arhitektoniko-poleodomikis thewrias, otan anaferomaste eidika stin Lefkwsia, to "Look with thine ears" (Shakespeare, King Lear), beyond the already accepted contestation of national identities via public religious utterances, allows for the relay of an echo of the urban "uncoupled from, indeed, set free from, the recipient" (Spivak)
Gia afto meta pou to kougrin, to agapimeno mou yliko einai to aluminio.
Etsirilises pote sou mesa se ofkero tangin tou nerou?
Akoueis?
Or A coverage of Tsioronis-Dasein disclosures (Bibliographical Fragments)
"I think I would know Nora's fart anywhere. I think I could pick hers out in a roomful of farting women. It is a rather girlish noise not like the wet windy fart which I imagine fat wives have. It is sudden and dry and dirty like what a bold girl would let off in fun in a school dormitory at night."
James Joyce
Losing itself in the publicness and the idle talk of the 'they', [Dasein] fails to hear its own Self in listening to the they-self. If Dasein is to be able to get brought back from this lostness of failing to hear itself, and if this is to be done through itself, then it must fitst be able to find itself - to find itself as something which has failed to hear itself, and which fails to hear in that it listens away to the 'they'. (...) This listening-away gets broken by the call if that call, in accordance with its character as such, arouses another kind of hearing (...) The call is precisely something which we ourselves have neither planned nor prepared for nor voluntarily performed, nor have we ever done so. 'It' calls, against our expectations and even against our will. On the other hand, the call undoubtedly does not come from someone else who is with me in the world. The call comes from me and yet from beyond me. (...) The caller is unfamiliar to the everyday they-self; it is something like an alien voice. What could be more alien to the 'they', lost in the manifold 'world' of its concern, than the Self which has been individualized down to itself in uncanniness and been thrown into the 'nothing'?"
Martin Heidegger, Being and Time, §55-57
"For Fanon listening is not about passing. And it is not about becoming. It is, instead, about making- a techne rather than an ontology.Listening and hence solidarity are not about "being alike" or even "hearing alike," but about differentially 'hearing the like' or, indeed, mishearing the like. As a tactical practice of listening, Fanonian solidarity is an interpretive and misinterpretive procedure in which a common canon of referents (the"Voice [of Algeria]") provides the collectivepoint of reference for a heterogeneous interpretive, and misinterpretive, community."
Ian Baucom
"But now (made free from them) next her, before;
Peacefull, and young, Herculean silence bore
His craggie Club; which vp, aloft, hee hild;
With which, and his forefingers charme hee stild
All sounds in ayre; and left so free, mine eares,
That I might heare, the musique of the Spheres,
And all the Angels, singing, out of heauen."
George Chapman
"I think I would know Nora's fart anywhere. I think I could pick hers out in a roomful of farting women. It is a rather girlish noise not like the wet windy fart which I imagine fat wives have. It is sudden and dry and dirty like what a bold girl would let off in fun in a school dormitory at night."
James Joyce
Losing itself in the publicness and the idle talk of the 'they', [Dasein] fails to hear its own Self in listening to the they-self. If Dasein is to be able to get brought back from this lostness of failing to hear itself, and if this is to be done through itself, then it must fitst be able to find itself - to find itself as something which has failed to hear itself, and which fails to hear in that it listens away to the 'they'. (...) This listening-away gets broken by the call if that call, in accordance with its character as such, arouses another kind of hearing (...) The call is precisely something which we ourselves have neither planned nor prepared for nor voluntarily performed, nor have we ever done so. 'It' calls, against our expectations and even against our will. On the other hand, the call undoubtedly does not come from someone else who is with me in the world. The call comes from me and yet from beyond me. (...) The caller is unfamiliar to the everyday they-self; it is something like an alien voice. What could be more alien to the 'they', lost in the manifold 'world' of its concern, than the Self which has been individualized down to itself in uncanniness and been thrown into the 'nothing'?"
Martin Heidegger, Being and Time, §55-57
"For Fanon listening is not about passing. And it is not about becoming. It is, instead, about making- a techne rather than an ontology.Listening and hence solidarity are not about "being alike" or even "hearing alike," but about differentially 'hearing the like' or, indeed, mishearing the like. As a tactical practice of listening, Fanonian solidarity is an interpretive and misinterpretive procedure in which a common canon of referents (the"Voice [of Algeria]") provides the collectivepoint of reference for a heterogeneous interpretive, and misinterpretive, community."
Ian Baucom
"But now (made free from them) next her, before;
Peacefull, and young, Herculean silence bore
His craggie Club; which vp, aloft, hee hild;
With which, and his forefingers charme hee stild
All sounds in ayre; and left so free, mine eares,
That I might heare, the musique of the Spheres,
And all the Angels, singing, out of heauen."
George Chapman
Monday, April 23, 2007
Philosykos
Untitled (York and 60th, NYC, 5th March 2007)
"Utopia would be above identity and above contradiction; it would be a togetherness in diversity"
T. W. Adorno, Negative Dialectics
Sunday, April 22, 2007
Athens By Heart
"(...) Είναι πόλη αρχαία, γραία αδιαπέραστη και σφίγγα· κι είναι πόλη μετέφηβη πυρετική, με σπυράκια ακμής το πρωί, ερωτικό νυχτοπούλι τη νύχτα. Είναι πόλη που τη ζεις, την ανασαίνεις, δεν την βλέπεις. Σε ζει αυτή, σε αναπνέει, καθώς πτυχώνεται διαρκώς προς τα έσω, κι ύστερα εκδιπλώνεται, σαν έμβολο πηγαινοέρχεται μέσα-έξω, μια παλινδρόμηση από το μέσα προς το έξω, απ’ το κρυμμένο στο φανερό και πάλι πίσω. (...)"
Νικος Γ. Ξυδακης
Νικος Γ. Ξυδακης
Για την Πλατεία Ελευθερίας
Ζούμε στην πόλη Πρώτων Βοηθειών
Πελάτες μια ζωή στα φαρμακεία
Κι οσοι δεν βλεπουμε με Valium καλό
Παίζουμε κάθε Σάββατο λαχεία
Νεόφυτος Ταλιώτης
Τα Λευκωσιάτικα, 1983
Η παρουσία και η δημιουργία πλατειών προϋποθέτει την χωρική κυριαρχία του πεζού και / ή του μη υποστηριζόμενου από μηχανικά μέσα χρήστη της. Αλλιώς μιλάμε για κυκλοφοριακούς κόμβους. Η Πλατεία Ελευθερίας ούτε καν τα μεθυσμένα Λευκωσιάτικα βράδυα που παραδίδετε στον “Αριστοφανικό Ηλια” και τ’ αυγά του, στο μετροφύλλημα εφημερίδων και περιοδικών και τις συχνές-πυκνές παρ-εξηγήσεις στις γωνίες της, δεν μετουσιώνεται σε αυτό που, συμβατικά έστω, υποδηλώνει ο αστικός πολεοδομικός όρος ‘πλατεία’. Πολίτες-χρήστες της μη υποστηριζώμενους απο μηχανικά μέσα, όρθιους στα δύο τους πόδια δηλαδή, η Πλατεία Ελευθερίας βλέπει 3-4 φορές το χρόνο. Τις 15-20 Ιουλίου, το βράδυ της παραμονής πρωτοχρονιάς, επ’ ευκαιρίας κομματικών συλλαλητηρίων κάθε 5 περίπου χρόνια, λόγω καμμιάς διαδήλωσης μεταναστών, και πιο πρόσφατα –μιμούμενη άλλες ατάκτως νεκραναστημένες πλατείες- σε στιγμές εθνίκης έπαρσης και παροξυσμού. Κι όλα αυτά χωρίς συνέχεια. Η απουσία χώρου στάσης-συνάρθροισης αντάξιου του μεγέθους του πληθυσμού της Λευκωσίας και της νοοτροπίας που τον διέπει σήμερα (διοτι καπoιος θα μπορυσε να υποστηρίξει οτι τέτoιοι χώροι υπάρχουν) , η εξωφρενική νομοθεσία που οικονομικά ‘επιτρέπει’ - με τραπεζικά δάνεια πάντα - την αγορά κι άλλου, πιο μεγάλου αυτοκινητού, μα και η απουσία από τον περιβάλλοντα χώρο της Πλατείας Ελευθερίας ουσιωδών υπηρεσιών και αστικών ή κρατικών χρηστικών λειτουργιών, ξεμπροστιάζουν τον άνευ σημασίας ορισμό του χώρου ως 'πλατεία'. Γεφύρι είναι. Όχι πλατεία. Άνοιγμα – δίοδος από την Λήδρας στην Μακάρίου και τανάπαλιν.
Η κατ’ εξοχήν πλάτεια της Λευκωσίας βρίσκεται στο πέρα από το (σχεδόν πρώην) οδόφραγμα της Λήδρας. Η Πλατεία Σεραγίου ακριβώς λόγω της σχετικής απουσίας ιδιόκτητων αυτοκινήτων, της τουριστικής και κυβερνητικής – απο ανέκαθεν- υποδομής που την οριοθέτουν, σε συνυφασμό με την παρουσία καφενείων και χώρων στάσης-συνάρθροισης δικαιωματικά προτάσει τον όρο 'πλατεία' ως τον ορισμό της. Πλατεία, μικρότερης κλίμακας όμως, μπορεί να θεωρηθεί και η Πλατεία Παλιού Δημαρχείου – έστω με την μισο-αφημένη Δημοτική Αγορά και την Σάββατιάτικη Λαϊκή - μα και ο χώρος γύρω από την εκκλησία της Φανερωμένης και μπροστά από το σχολείο. Χώροι άρα για να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον της Πολεοδομίας και του Δήμου, όσο αφορά τις δημόσιες αστικές τους ευαισθησίες υπάρχουν πολλοι. Η περίπτωση της επανανάδειξης της Πλατείας Σεραγίου ως της κεντρικής πλατείας της πόλης της Λευκωσίας έχει επίσης και πολιτική χρειά – πέρα από την επαναπροσέγγιση του βόθρου και την επιχειρηματο-κομματική σκοπιμότητα.
Η κληρονομιά-αγγονί που μας άφησαν 5 χρόνια Μιχαλάκη Ζαμπέλλα περιέχει και τα σχέδια για την ανάπλαση και τον επανασχεδιασμό της Πλατείας Ελευθερίας. Το εάν αισθητικά ‘ανήκουν’ στην Λευκωσία τέτοιοι πολεοδομικοί και αρχιτεκτονικοί σχεδιασμοί είναι μια συζήτηση άνευ ουσίας που ακροβατεί μεταξύ ολοκληρωτισμού και μνημειολαγνείας. Η Λευκωσία προσδιορίζεται “ως προς το Ενετικό της τείχος, την τάφρο και τις οχυρώσεις” όσο προσδιορίζεται και ως προς τα γειτνιάζωντα το ένα με το άλλο ‘γκέτο’ των οδών Τρικούπη και Αχιλλέως, την πολυκατοικία Express Court στην Μακαρίου και το κτίριο της Λέσχης Νέων Τραστ, την Villa Claudia και την πολυκατοικία ‘Αλέξανδρου Δημητρίου’, την οδό Λεύκωνος και τις οδούς Παρθενώνος και Verdi, μα και τον δημοτικό χώρο στάθμευσης στην Τάφρο Ντ’ Αβίλλα κάθε Σάββατο βράδυ ή την Ρηγαίνης το δείλι. Κι όλα τούτα εντός των ορίων του Δήμου Λευκωσίας. Σ’ αντίθεση με την Palmanova, που προτάσσεται σαν παράδειγμα προς μίμηση, η Λευκωσία δεν είναι ούτε και ήταν ποτέ μνημείο-τρόπαιο μιλιταρισμού για να διατηρηθεί ως μουσειακό γλυπτό –όπως η Palmanova- μα πάντοτε υπήρξε βιωμένος χώρος. Ακόμα και τούτα τα τείχη της αποτελούνται από πολλαπλά επίπεδα ιστορικής μνήμης και δεν μπορούν να θεωρούντε άπλα και μόνο Ενετικά.
Περιβαλλοντικά επίσης η πρόταση ίσως και να είναι πραγματικά προβληματική, μα πόσοι από οσους διαμαρτύρωντε επι τούτου χρησημοποιούν σόμπες εξωτερικού χώρου το χειμώνα, έχουν συστήματα κλιματισμού στο φούλ και τους 6 μήνες του Κυπριακού καλοκαιριού, σπίτι στην παραλία του Πρωταρά, την τηλεόραση και το computer στο stand-by, και επιμένουν να οδηγούν αυτοκίνητο για αποστάσεις που καλύπτωντε με τα πόδια σε κάτω απο 30 λεπτά;
Η συζήτηση όμως γύρω από το κατά πόσο η πρόταση Hadid μας προσφέρει την πλατεία που ‘θέλουμε’ και ‘χρειαζόμαστε ως ‘πολίτες’ η απάντηση είναι μεν αρνητική, μα δεν βασίζεται στην αρχιτεκτονική και υλική κριτική του έργου. Βασίζεται στον χαρακτήρα του Λευκωσιάτη πολίτη που σε μεγάλο βαθμό είναι αγροτικών καταβολών και άρα κατά βάσην χρήστης του μη-αστικού. Η δημιουργία πλατείας – αστικού πυρήνα θα γίνει για ποιούς; Για όσους Παρασκευό-Σαββατό-Κυριακά επιστρέφουν στο χωριό τους; Για όσους ναι μεν εργάζονται στην Διαγόρου αλλά ζουν στην Μακεδονίτισσα, στα Λατσιά, στην περιοχή του Νέου Γ.Σ.Π.; Για όσους αγοράζουν διαμερίσματα που κτίστικαν πάνω από κατεδαφισμένα μοντερνιστικά αριστουργήματα (νεοκλασσικα δεν εμειναν αλλωστε) της πόλης με την άδεια της Πολεοδομίας (δες Πειραιώς 3, Λυκαβητος); Όπου και να υπάρξει πλατεία ποίος θα την περπατά; Ποίος ακριβώς θα την ζήσει ως αστικό πυρήνα και χώρο συνάρθροισης-συνάντησης; Ο φοβισμένος λαθρομετανάστης-γείτονας της; Ο αδιάφορος και εξαντλημένος κάτοικος της εντός των τειχών πόλης; Ο αυτοκινητο-δέσμιος Καϊμακλιώτης; Περπατήστε στα πεζοδρόμια στο κέντρο της Λευκωσίας μια οποιαδήποτε μέρα και προσπαθήστε να αναγνωρίσετε τον πιθανό χρήστη ενος τέτοιου πιθανού δημόσιου αστικού χώρου όπως μιας πλατείας. Και δείξτε μου τον και μένα. Τρανό παράδειγμα Λευκωσιάτικης αμηχανίας ως προς την αστική και δημόσια χρήση τους και τελικής υποβάθμησης τους ως χώρους, είναι ο κήπος πίσω απο την Βουλή και το Δημοτικό Θέατρο και ο κήπος κοντά στο άνοιγμα του Κολοκάση. Ανοικτοί, πράσινοι χώροι και οι δύο παρεπιμπτώντος.
Χώροι, κτήρια και περιοχές σαν τις πιο πάνω, και υποδομές όπως π.χ. μια δυναμική δημοτικό-κρατική βιβλιοθήκη, συστήματα ανακύκλωσης , λειτουργικού οδοκαθαρισμού και δημοτικών μεταφορών (αφού το κράτος δεν…), είναι που πρέπει να τεθουν στη λίστα με τις προτερεότητες αστικής ανάπλασης για την Λευκωσία. Κι όχι φυσικά δημοψηφίσματα. Δεν χρειαζόμαστε μια αστική πλατεία πολύ απλά γιατί δεν είμαστε ένας ξεκάθαρα αστικός τόπος. Ούτε και θα γίνουμε ποτέ, ακριβώς λόγω των κοινωνικο-ιστορικών συσχετικσμών των πόλεων μας με το περιεχόμενο και τους χρήστες-κατοίκους τους. Αυτή είναι η ιδιομορφία της Λευκωσίας. Ένας χώρος που ξεπήδησε μέσα από μποστάνια και περβόλια και ντύθηκε πρωτεύουσα πόλη ενός κολοβού κράτους. Μα τούτη την ιδιότροπη αξίωση του αστικού από την Λευκωσία, το συνέχες συνοθύλευμα περσόνων και την ανα περιόδους κένωση της είναι που αγαπάμε. Την διαδικασία της ως πόλη και όχι τις προσώψεις της και τα ‘αισθητικά ελεγμένα’ μπαλκόνια της. Επιπλέον, η δημιουργία μιας πλατείας – αστικού πυρήνα σε ένα χώρο καρναβαλλο-αστικό όπως την Λευκωσία εμπεριέχει τον κίνδυνο αλλίωσης τούτης της διαδικασίας μέσω της οριοθέτησης – νέκρωσης των πιθανών χρήσεων του κέντρου της πόλης καθ’ εαυτής. Οποιαδήποτε πίστη στο χρήστη-πολίτη έχει, δυστυχώς, ανερεθεί, ήδη με την μετοίκηση του πιο κοντά στον φυσικό του χώρο – την ύπαιθρο - και την πλεοψηφηκή του αδιαφορία για την Λευκωσία ως πόλη,και όχι απλά ως σύμβολο.
Όσο αφορά την Πλατεία Ελευθερίας: άστε την ήσυχη. Αρκετές νευρώσεις έχει - δέσμια γαρ και της συγκινησιακής πολιτικής των δημοψηφισμάτων - προσπαθώντας να καταλάβει γιατί δεν λέγεται απλά γεφυρα, αλλά 'πλατεία'.
Πελάτες μια ζωή στα φαρμακεία
Κι οσοι δεν βλεπουμε με Valium καλό
Παίζουμε κάθε Σάββατο λαχεία
Νεόφυτος Ταλιώτης
Τα Λευκωσιάτικα, 1983
Η παρουσία και η δημιουργία πλατειών προϋποθέτει την χωρική κυριαρχία του πεζού και / ή του μη υποστηριζόμενου από μηχανικά μέσα χρήστη της. Αλλιώς μιλάμε για κυκλοφοριακούς κόμβους. Η Πλατεία Ελευθερίας ούτε καν τα μεθυσμένα Λευκωσιάτικα βράδυα που παραδίδετε στον “Αριστοφανικό Ηλια” και τ’ αυγά του, στο μετροφύλλημα εφημερίδων και περιοδικών και τις συχνές-πυκνές παρ-εξηγήσεις στις γωνίες της, δεν μετουσιώνεται σε αυτό που, συμβατικά έστω, υποδηλώνει ο αστικός πολεοδομικός όρος ‘πλατεία’. Πολίτες-χρήστες της μη υποστηριζώμενους απο μηχανικά μέσα, όρθιους στα δύο τους πόδια δηλαδή, η Πλατεία Ελευθερίας βλέπει 3-4 φορές το χρόνο. Τις 15-20 Ιουλίου, το βράδυ της παραμονής πρωτοχρονιάς, επ’ ευκαιρίας κομματικών συλλαλητηρίων κάθε 5 περίπου χρόνια, λόγω καμμιάς διαδήλωσης μεταναστών, και πιο πρόσφατα –μιμούμενη άλλες ατάκτως νεκραναστημένες πλατείες- σε στιγμές εθνίκης έπαρσης και παροξυσμού. Κι όλα αυτά χωρίς συνέχεια. Η απουσία χώρου στάσης-συνάρθροισης αντάξιου του μεγέθους του πληθυσμού της Λευκωσίας και της νοοτροπίας που τον διέπει σήμερα (διοτι καπoιος θα μπορυσε να υποστηρίξει οτι τέτoιοι χώροι υπάρχουν) , η εξωφρενική νομοθεσία που οικονομικά ‘επιτρέπει’ - με τραπεζικά δάνεια πάντα - την αγορά κι άλλου, πιο μεγάλου αυτοκινητού, μα και η απουσία από τον περιβάλλοντα χώρο της Πλατείας Ελευθερίας ουσιωδών υπηρεσιών και αστικών ή κρατικών χρηστικών λειτουργιών, ξεμπροστιάζουν τον άνευ σημασίας ορισμό του χώρου ως 'πλατεία'. Γεφύρι είναι. Όχι πλατεία. Άνοιγμα – δίοδος από την Λήδρας στην Μακάρίου και τανάπαλιν.
Η κατ’ εξοχήν πλάτεια της Λευκωσίας βρίσκεται στο πέρα από το (σχεδόν πρώην) οδόφραγμα της Λήδρας. Η Πλατεία Σεραγίου ακριβώς λόγω της σχετικής απουσίας ιδιόκτητων αυτοκινήτων, της τουριστικής και κυβερνητικής – απο ανέκαθεν- υποδομής που την οριοθέτουν, σε συνυφασμό με την παρουσία καφενείων και χώρων στάσης-συνάρθροισης δικαιωματικά προτάσει τον όρο 'πλατεία' ως τον ορισμό της. Πλατεία, μικρότερης κλίμακας όμως, μπορεί να θεωρηθεί και η Πλατεία Παλιού Δημαρχείου – έστω με την μισο-αφημένη Δημοτική Αγορά και την Σάββατιάτικη Λαϊκή - μα και ο χώρος γύρω από την εκκλησία της Φανερωμένης και μπροστά από το σχολείο. Χώροι άρα για να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον της Πολεοδομίας και του Δήμου, όσο αφορά τις δημόσιες αστικές τους ευαισθησίες υπάρχουν πολλοι. Η περίπτωση της επανανάδειξης της Πλατείας Σεραγίου ως της κεντρικής πλατείας της πόλης της Λευκωσίας έχει επίσης και πολιτική χρειά – πέρα από την επαναπροσέγγιση του βόθρου και την επιχειρηματο-κομματική σκοπιμότητα.
Η κληρονομιά-αγγονί που μας άφησαν 5 χρόνια Μιχαλάκη Ζαμπέλλα περιέχει και τα σχέδια για την ανάπλαση και τον επανασχεδιασμό της Πλατείας Ελευθερίας. Το εάν αισθητικά ‘ανήκουν’ στην Λευκωσία τέτοιοι πολεοδομικοί και αρχιτεκτονικοί σχεδιασμοί είναι μια συζήτηση άνευ ουσίας που ακροβατεί μεταξύ ολοκληρωτισμού και μνημειολαγνείας. Η Λευκωσία προσδιορίζεται “ως προς το Ενετικό της τείχος, την τάφρο και τις οχυρώσεις” όσο προσδιορίζεται και ως προς τα γειτνιάζωντα το ένα με το άλλο ‘γκέτο’ των οδών Τρικούπη και Αχιλλέως, την πολυκατοικία Express Court στην Μακαρίου και το κτίριο της Λέσχης Νέων Τραστ, την Villa Claudia και την πολυκατοικία ‘Αλέξανδρου Δημητρίου’, την οδό Λεύκωνος και τις οδούς Παρθενώνος και Verdi, μα και τον δημοτικό χώρο στάθμευσης στην Τάφρο Ντ’ Αβίλλα κάθε Σάββατο βράδυ ή την Ρηγαίνης το δείλι. Κι όλα τούτα εντός των ορίων του Δήμου Λευκωσίας. Σ’ αντίθεση με την Palmanova, που προτάσσεται σαν παράδειγμα προς μίμηση, η Λευκωσία δεν είναι ούτε και ήταν ποτέ μνημείο-τρόπαιο μιλιταρισμού για να διατηρηθεί ως μουσειακό γλυπτό –όπως η Palmanova- μα πάντοτε υπήρξε βιωμένος χώρος. Ακόμα και τούτα τα τείχη της αποτελούνται από πολλαπλά επίπεδα ιστορικής μνήμης και δεν μπορούν να θεωρούντε άπλα και μόνο Ενετικά.
Περιβαλλοντικά επίσης η πρόταση ίσως και να είναι πραγματικά προβληματική, μα πόσοι από οσους διαμαρτύρωντε επι τούτου χρησημοποιούν σόμπες εξωτερικού χώρου το χειμώνα, έχουν συστήματα κλιματισμού στο φούλ και τους 6 μήνες του Κυπριακού καλοκαιριού, σπίτι στην παραλία του Πρωταρά, την τηλεόραση και το computer στο stand-by, και επιμένουν να οδηγούν αυτοκίνητο για αποστάσεις που καλύπτωντε με τα πόδια σε κάτω απο 30 λεπτά;
Η συζήτηση όμως γύρω από το κατά πόσο η πρόταση Hadid μας προσφέρει την πλατεία που ‘θέλουμε’ και ‘χρειαζόμαστε ως ‘πολίτες’ η απάντηση είναι μεν αρνητική, μα δεν βασίζεται στην αρχιτεκτονική και υλική κριτική του έργου. Βασίζεται στον χαρακτήρα του Λευκωσιάτη πολίτη που σε μεγάλο βαθμό είναι αγροτικών καταβολών και άρα κατά βάσην χρήστης του μη-αστικού. Η δημιουργία πλατείας – αστικού πυρήνα θα γίνει για ποιούς; Για όσους Παρασκευό-Σαββατό-Κυριακά επιστρέφουν στο χωριό τους; Για όσους ναι μεν εργάζονται στην Διαγόρου αλλά ζουν στην Μακεδονίτισσα, στα Λατσιά, στην περιοχή του Νέου Γ.Σ.Π.; Για όσους αγοράζουν διαμερίσματα που κτίστικαν πάνω από κατεδαφισμένα μοντερνιστικά αριστουργήματα (νεοκλασσικα δεν εμειναν αλλωστε) της πόλης με την άδεια της Πολεοδομίας (δες Πειραιώς 3, Λυκαβητος); Όπου και να υπάρξει πλατεία ποίος θα την περπατά; Ποίος ακριβώς θα την ζήσει ως αστικό πυρήνα και χώρο συνάρθροισης-συνάντησης; Ο φοβισμένος λαθρομετανάστης-γείτονας της; Ο αδιάφορος και εξαντλημένος κάτοικος της εντός των τειχών πόλης; Ο αυτοκινητο-δέσμιος Καϊμακλιώτης; Περπατήστε στα πεζοδρόμια στο κέντρο της Λευκωσίας μια οποιαδήποτε μέρα και προσπαθήστε να αναγνωρίσετε τον πιθανό χρήστη ενος τέτοιου πιθανού δημόσιου αστικού χώρου όπως μιας πλατείας. Και δείξτε μου τον και μένα. Τρανό παράδειγμα Λευκωσιάτικης αμηχανίας ως προς την αστική και δημόσια χρήση τους και τελικής υποβάθμησης τους ως χώρους, είναι ο κήπος πίσω απο την Βουλή και το Δημοτικό Θέατρο και ο κήπος κοντά στο άνοιγμα του Κολοκάση. Ανοικτοί, πράσινοι χώροι και οι δύο παρεπιμπτώντος.
Χώροι, κτήρια και περιοχές σαν τις πιο πάνω, και υποδομές όπως π.χ. μια δυναμική δημοτικό-κρατική βιβλιοθήκη, συστήματα ανακύκλωσης , λειτουργικού οδοκαθαρισμού και δημοτικών μεταφορών (αφού το κράτος δεν…), είναι που πρέπει να τεθουν στη λίστα με τις προτερεότητες αστικής ανάπλασης για την Λευκωσία. Κι όχι φυσικά δημοψηφίσματα. Δεν χρειαζόμαστε μια αστική πλατεία πολύ απλά γιατί δεν είμαστε ένας ξεκάθαρα αστικός τόπος. Ούτε και θα γίνουμε ποτέ, ακριβώς λόγω των κοινωνικο-ιστορικών συσχετικσμών των πόλεων μας με το περιεχόμενο και τους χρήστες-κατοίκους τους. Αυτή είναι η ιδιομορφία της Λευκωσίας. Ένας χώρος που ξεπήδησε μέσα από μποστάνια και περβόλια και ντύθηκε πρωτεύουσα πόλη ενός κολοβού κράτους. Μα τούτη την ιδιότροπη αξίωση του αστικού από την Λευκωσία, το συνέχες συνοθύλευμα περσόνων και την ανα περιόδους κένωση της είναι που αγαπάμε. Την διαδικασία της ως πόλη και όχι τις προσώψεις της και τα ‘αισθητικά ελεγμένα’ μπαλκόνια της. Επιπλέον, η δημιουργία μιας πλατείας – αστικού πυρήνα σε ένα χώρο καρναβαλλο-αστικό όπως την Λευκωσία εμπεριέχει τον κίνδυνο αλλίωσης τούτης της διαδικασίας μέσω της οριοθέτησης – νέκρωσης των πιθανών χρήσεων του κέντρου της πόλης καθ’ εαυτής. Οποιαδήποτε πίστη στο χρήστη-πολίτη έχει, δυστυχώς, ανερεθεί, ήδη με την μετοίκηση του πιο κοντά στον φυσικό του χώρο – την ύπαιθρο - και την πλεοψηφηκή του αδιαφορία για την Λευκωσία ως πόλη,και όχι απλά ως σύμβολο.
Όσο αφορά την Πλατεία Ελευθερίας: άστε την ήσυχη. Αρκετές νευρώσεις έχει - δέσμια γαρ και της συγκινησιακής πολιτικής των δημοψηφισμάτων - προσπαθώντας να καταλάβει γιατί δεν λέγεται απλά γεφυρα, αλλά 'πλατεία'.
Friday, April 20, 2007
Outlook
.jpg)
"What we need to consider is not fundamentally organs without bodies, or the fragmented body; it is the body without organs, animated by various intensive movements that determine the nature and emplacement of the organs in question and make that body an organism, or even a system of strata of which the organism is only a part. It becomes apparent that the slowest of movements, or the last to occur or arrive, is not the least intense. And the fastest may already have converged with it, connected with it, in the disequilibrium of a nonsychronic development of strata that have different speeds and lack a sequence of stages but are nevertheless simultaneous. (...) These movements are movements of deterritorialization. They are what "make" the body an animal or human organism."
Deleuze & Guattari, A Thousand Plateaus, 1980 (1988)
Meanwile, in the news
"Our graffiti removal teams are staffed by professional cleaners not professional art critics." TFL
A Beckettian Conversation
A: En wireless to modem?
B: Oi
(mesolavei ena mikro xroniko diasteima sto opio o B vgazei to modem pou to kouti)
A: Afou eshiei antena
B: E nai
A: Ara diasou to endexomeno asirmatis sindeseis. Swsta?
B: Pws eipame to onoma sou, file mou?
A: Kwnstantinos
B: Koita3e Kwnstantine, to modem einai wireless, alla i CYTA den prosferei touti tin ipiresia
A: Ti simainei den prosferei tin ipiresia
B: To wireless sto modem en kleidwmeno
A: E 3ekleidwsmou to
B: Einai i politiki tis CYTA na min prosferei tin ipiresia wireless.
A: Ti simainei einai i politiki tis CYTA?
B: Kwnstantinos eipame? Koita3e, to modem prosferei tin pithanotita wireless sindeseis alla i CYTA blockari ta modems
A: A? E kala i CYTA prosferei tin texnologia me to stagonometro?
(o B kamnei ena ixo pou tsino pou den apokriptografite sto keyboard + episis entinei sto proswpo tou ta xaraktiristika tis fatsas tou texnikou pou eishen kata oli tin diarkeia tis sizitiseis)
B: Fisika eiparxoun kapioi tropoi...O noon nohto
A: Diladi na katsw egw na spasw tous kwdikous?
B: E?
[back to square one. Post written from 16 P. Katelari Street, Grafeio 302, Nicosia. Still from Ethernet connection]
B: Oi
(mesolavei ena mikro xroniko diasteima sto opio o B vgazei to modem pou to kouti)
A: Afou eshiei antena
B: E nai
A: Ara diasou to endexomeno asirmatis sindeseis. Swsta?
B: Pws eipame to onoma sou, file mou?
A: Kwnstantinos
B: Koita3e Kwnstantine, to modem einai wireless, alla i CYTA den prosferei touti tin ipiresia
A: Ti simainei den prosferei tin ipiresia
B: To wireless sto modem en kleidwmeno
A: E 3ekleidwsmou to
B: Einai i politiki tis CYTA na min prosferei tin ipiresia wireless.
A: Ti simainei einai i politiki tis CYTA?
B: Kwnstantinos eipame? Koita3e, to modem prosferei tin pithanotita wireless sindeseis alla i CYTA blockari ta modems
A: A? E kala i CYTA prosferei tin texnologia me to stagonometro?
(o B kamnei ena ixo pou tsino pou den apokriptografite sto keyboard + episis entinei sto proswpo tou ta xaraktiristika tis fatsas tou texnikou pou eishen kata oli tin diarkeia tis sizitiseis)
B: Fisika eiparxoun kapioi tropoi...O noon nohto
A: Diladi na katsw egw na spasw tous kwdikous?
B: E?
[back to square one. Post written from 16 P. Katelari Street, Grafeio 302, Nicosia. Still from Ethernet connection]
Thursday, April 19, 2007
Tuesday, April 17, 2007
Saturday, April 14, 2007
.JPG)
No 667
To post poukatw, "published on Friday, 13 April 2007", was the 666th post on ombion.
Just a reminder that Boris Johnson is Satan incarnate in his entirety.
He does speak in many tongues after all; and what did you thing that hairdo was for?
PS. This, on the other hand, is the first post via Airport Extreme. Ah! Proper wirelessness.
Just a reminder that Boris Johnson is Satan incarnate in his entirety.
He does speak in many tongues after all; and what did you thing that hairdo was for?
PS. This, on the other hand, is the first post via Airport Extreme. Ah! Proper wirelessness.
Friday, April 13, 2007
Entirely Himself
Repeated and sublimated, desire can create personality.
"Who would you invite to your fantasy dinner party?
You mean apart from Marilyn Monroe, Pericles, Aristotle, William Shakespeare and Descartes? I think I would have Scarlett thingy...Scarlett Johansson, my wife, and David Willets, the Tory education spokesman."
"Who would you invite to your fantasy dinner party?
You mean apart from Marilyn Monroe, Pericles, Aristotle, William Shakespeare and Descartes? I think I would have Scarlett thingy...Scarlett Johansson, my wife, and David Willets, the Tory education spokesman."
Wednesday, April 11, 2007
Sunday, April 08, 2007
Thursday, April 05, 2007
New Past
Shieftalia kai lemonodentra Lefkwsia tis tote arhitektonikis sou me
afrwdes shedon halia krasi sti veranta kai tou perasmenou erwta roumpini stin taratsa.
Diamerismata me thea kai anamnisis afrodisiologwn.
Mia mera. Treis.
afrwdes shedon halia krasi sti veranta kai tou perasmenou erwta roumpini stin taratsa.
Diamerismata me thea kai anamnisis afrodisiologwn.
Mia mera. Treis.
Wednesday, April 04, 2007
i constantly seem to be asking the wrong question
Γιαγιά: Μπράβο Αλεξάνδρα μου, μπράβο σου! Να μου ζήσεις! Συγχαρητήρια!
Εγώ: Μα, που το έμαθες, γιαγιά;
Γιαγιά: Εγράψαν το οι εφημερίδες!
Εγώ: Μα, που το έμαθες, γιαγιά;
Γιαγιά: Εγράψαν το οι εφημερίδες!
Monday, April 02, 2007
Realpolitik Cypriotus
"Αναπόφευκτα η μνήμη μας στρέφεται σε όλους αυτούς, που αγωνίστηκαν, ιδιαίτερα σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους, για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα την ανεξαρτησία που έχουμε και τα αξιώματα που κατέχουμε", δήλωσε ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος στο πλαίσιο των εορτασμών για την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959.
En nomizw na kamnoun prwtapriliatika asteia tin epomeni, enen?
En nomizw na kamnoun prwtapriliatika asteia tin epomeni, enen?
Subscribe to:
Posts (Atom)