For a Brother and his Brother (after Noullis)
"ws i ammos h para to heilos ths thalassis"
"Mh sperneis girw sou skotadi, gine fws;
gi'autous pou vlepoun me ta matia sou to fws
kai pairnoun apo sena tin anasa,
gi'autous pou kapote tha gineis iskios, mh-
mh thisavrizeis mavri nixta, gine fws,
kane na fainonte ta matia pou agapoun,
na feggoune sto nixtwma tou kosmou."
["Htes to thimithika pws oi lekseis ta maura mas aggeloudia
(oi ametohes ston erwta ierodoules) liknizontai
san aseveies pantote."]
Friday, June 06, 2008
Thursday, June 05, 2008
Oi alloi nomizeis etsi kamnoun?
I shall, ws itheste, enter with an exit. A renown Hegelian approach to the primordialllity of the pure act / the prior movement, to corporeality, compressing the farewell of the self as one by it-self to it-self, altering the ostensible differánce the Aristotelian authority has established between the pasxein and the energein, I shall maneuver a farewell to E3w en kallitera, (nomizeis)? This regressive, decadent and morbid way of being [habitual, almost] of the local pseudo-introspection and qua-metacognition, upon which the local perception of art has been founded and sustained, envisions only the limited capacities of its potentials to simply fulfill (as thought a poly-fill) those parameters pre-chickenwired by simple external stimuli as though the organism of Cypriot art is a passive receiver, incompetent of decoding, assimilating and differentiating (from) the external pulses. The chickenwirization of itself by external determinations in a progress of paralytic, elliptic or para-pewn po-codification (as though po(o)kniazomai), forces the self-claimed brave and megalomaniac titsirokaraolos who has attempted to farewell its immediate environment and ex-perience the outer atmosphere, to pleat back to its property and deal with the domestic activities. The absolutely resolved and contractually orbital relation that has been established between the itself and its other has stabilized its extraintro-plasticity leading to the concretization of the chicken wire Giati nomizeis stin evrwpi en diaforetika? Eeee, eimaste mitsi nisi has been the esxato moment of regression. The heart of the Cypriot art, on a primary level, pumps blood to a pair of lungs that never inhales and to an intestine that never excretes.
I want to talk about a friend (not the one I promised to I will). He does not work at Vasiliko nor is he a doctor. We need not to know what his profession is as long as we are aware that he is friend of Liberty. One more exit, before the curtains go up or left and right: I am young. And inexperienced. And I shall always be, it seems. On top of that I haven’t joined the army which throws me without second thought (or shall I say without thought at all) into the “if…then…don’ts”. That, simply to excuse my friend, the friend of liberty – unfortunately it is only your son’s son that is twice your son and not your friend’s friend that is twice your friend – for denying my request to make use of some of his toys. They are mine is the name of the player who never passes the ball (pasarei), thelei na ta kamnei oulla monos tou and on top of that, he is kistimenos. Unfortunately in the Stand de Cypriot art under the reign of good will (another morbid regulation of the game) kistima is never triggered thus apoxwrisei might be difficult to achieve. In fact, that is by no means the aim. So, my friend, the friend of Liberty who wants na ta kamei oulla monos tou (needless to say with shin guards or sxigkarts) did not pass me the ball when I requested so (back in Christmas) and thus he accelerated (demarrage) towards the end of the season (in May) to expose his trophies. But, he is (not by me) excused for not passing the ball, since I am an “if…then…don’t”
Even though in Premier League the hardest month is December, in Cyprus February is of critical importance. After the winter transfers season in January, when everyone is given a second chance, in February i periodos xaritos is over and everyone is judged once more. The great hope of this Cypriot sport outside (e3w) who has been playing in Germany for the last season (and is not Aloneftis), and on whom my friend has invested, was invited by a renown star of the international circles of the sport where Maradona once used to live for an important trial. This great hope is fully certified that is by no means in the “if…then…don’t”’s club and that is why my friend of Liberty has in the past come to various agreements with (even though under bargain conditions).
Ok, so my friend of liberty, neither inhales nor excretes. Kofkei Chiekkia, though. And he buys all sorts of toys which he enjoys playing with by himself. Then he kofkei more chiekkia to bring friends over, play together, get their goody bags and go home, probably thinking that they got a better goody bag deal from the previous parties (let’s say in Basel, or Paris or in New York). And yet, like any wedding invitation it produces the disphoria of having to attend without choice, be present with your envelope and have to gossip about the menu. It has not been possible to find out what was in the goody bag, but it was most probably loukoumi rather than any of his toys, or even a replica, a souvenir. It seems then that the toys he exchanges for chiekkia remain in his toy room and are denied any opportunity of being exposed or exported and displayed in other cabins. So I found very recently, at least, from the great hope, who is a friend of mine and a friend of my friend who is a friend of liberty. That it was not only I that was denied the pass of the ball, but the great hope too, and moreover that was her ball.
Pepse ton pellon tziai lamne ta piswn tou. Irten makris o kavallos niko mou, tziai en na ton patiseis na mproumouttistis.
Enough.
Ps. En na piasw season ticket tis omonoias tou xronou.
I want to talk about a friend (not the one I promised to I will). He does not work at Vasiliko nor is he a doctor. We need not to know what his profession is as long as we are aware that he is friend of Liberty. One more exit, before the curtains go up or left and right: I am young. And inexperienced. And I shall always be, it seems. On top of that I haven’t joined the army which throws me without second thought (or shall I say without thought at all) into the “if…then…don’ts”. That, simply to excuse my friend, the friend of liberty – unfortunately it is only your son’s son that is twice your son and not your friend’s friend that is twice your friend – for denying my request to make use of some of his toys. They are mine is the name of the player who never passes the ball (pasarei), thelei na ta kamnei oulla monos tou and on top of that, he is kistimenos. Unfortunately in the Stand de Cypriot art under the reign of good will (another morbid regulation of the game) kistima is never triggered thus apoxwrisei might be difficult to achieve. In fact, that is by no means the aim. So, my friend, the friend of Liberty who wants na ta kamei oulla monos tou (needless to say with shin guards or sxigkarts) did not pass me the ball when I requested so (back in Christmas) and thus he accelerated (demarrage) towards the end of the season (in May) to expose his trophies. But, he is (not by me) excused for not passing the ball, since I am an “if…then…don’t”
Even though in Premier League the hardest month is December, in Cyprus February is of critical importance. After the winter transfers season in January, when everyone is given a second chance, in February i periodos xaritos is over and everyone is judged once more. The great hope of this Cypriot sport outside (e3w) who has been playing in Germany for the last season (and is not Aloneftis), and on whom my friend has invested, was invited by a renown star of the international circles of the sport where Maradona once used to live for an important trial. This great hope is fully certified that is by no means in the “if…then…don’t”’s club and that is why my friend of Liberty has in the past come to various agreements with (even though under bargain conditions).
Ok, so my friend of liberty, neither inhales nor excretes. Kofkei Chiekkia, though. And he buys all sorts of toys which he enjoys playing with by himself. Then he kofkei more chiekkia to bring friends over, play together, get their goody bags and go home, probably thinking that they got a better goody bag deal from the previous parties (let’s say in Basel, or Paris or in New York). And yet, like any wedding invitation it produces the disphoria of having to attend without choice, be present with your envelope and have to gossip about the menu. It has not been possible to find out what was in the goody bag, but it was most probably loukoumi rather than any of his toys, or even a replica, a souvenir. It seems then that the toys he exchanges for chiekkia remain in his toy room and are denied any opportunity of being exposed or exported and displayed in other cabins. So I found very recently, at least, from the great hope, who is a friend of mine and a friend of my friend who is a friend of liberty. That it was not only I that was denied the pass of the ball, but the great hope too, and moreover that was her ball.
Pepse ton pellon tziai lamne ta piswn tou. Irten makris o kavallos niko mou, tziai en na ton patiseis na mproumouttistis.
Enough.
Ps. En na piasw season ticket tis omonoias tou xronou.
Wednesday, June 04, 2008
One day we will take over language
While the dispute about the name of Skopje-Macedonia is still steaming a new naming forefront has emerged in international courts, once again by the lexi-lagnes Hellines [oh yes, of course, Greek words can be found in all languages - so does "sandwich"]. But this time round, it should be great fun!
Ne, gia po toutous
Ne, gia po toutous
Tuesday, June 03, 2008
84 1/2
Eshei 2 mitsious jai paizoun mes s' ena hwrafi.
Gyrizei o enas jai lalei tou allou: "Re, poso hronwn eisai?"
"Eeee, en ixerw - 5? 6?", lalei tou o allos
"5 oxa 6 re?"
"Eeee, en ixerw - 5? 6?"
"Kala re en ixereis poso hronwn eisai?"
"Oi."
"Re, pineis?"
"Oi."
"Kapnizeis?"
"Oi."
"Gameis?"
"Oi."
"En 5 pou eisai kalo"
George Der Parthogh 1923 - 2008
Gyrizei o enas jai lalei tou allou: "Re, poso hronwn eisai?"
"Eeee, en ixerw - 5? 6?", lalei tou o allos
"5 oxa 6 re?"
"Eeee, en ixerw - 5? 6?"
"Kala re en ixereis poso hronwn eisai?"
"Oi."
"Re, pineis?"
"Oi."
"Kapnizeis?"
"Oi."
"Gameis?"
"Oi."
"En 5 pou eisai kalo"
George Der Parthogh 1923 - 2008
Monday, June 02, 2008
Sunday, June 01, 2008
Parte Ta!!
Isws ena pou ta pio simantika keimena pou graftikan pote gia to politistiko proion kai tin politistiki paragwgi stin Kypro. Ta bold dika mou. Enw arhizei na diafenete, toulahiston mesa apo to keimeno tis Annas Marangou ston simerino Politi, to vasiko provlima enos kinimatos arnitsmou (allo arnitismos ki allo kritiki diafwnia) me to Meagaro Politismou kai genikotera me project diaforopoiisis tis ypodomis katanalwsis poli-tismou: to oti logw -tis gnwstis kai se aftous- adiafanias stous diorismous kai tis methodous ergasias kratikodiaitwn idrymatwn, den tha diaheirizounte (ki) ekeinoi tous proypologismous.
Γιατί να χτίσω μέγαρα...
Γιατί να χτίσω μέγαρα
με είκοσι πατώματα
Ένας σεισμός και χάνεσαι και τρώει η μούρη χώματα
(Άκης Πάνου)
Παρακολουθώ όλο αυτόν τον καιρό, όσο μπορώ, την αρθρογραφία που δημοσιεύεται κι αναφέρεται στο περιβόητο Μέγαρο Μουσικής. Αν και δεν με απασχολεί και τόσο πολύ το θέμα αυτό, ασχέτως αν πριν από 6 χρόνια έγραψα δύο μικρά κείμενα, όταν η ιδέα ήταν ακόμα στα σπάργανα. Το ενδιαφέρον, όμως, φίλων που συμμετείχαν με την υπογραφή τους στη λίστα των ανθρώπων που εναντιώνεται στο έργο αυτό, μ' έσπρωξε ώστε να παραβρεθώ στην πρώτη συγκέντρωσή τους, κυρίως για να διαφωτιστώ κι όχι για να εκφέρω άποψη ή να πάρω θέση υπέρ ή κατά. Εξαρχής θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όλη αυτή η συζήτηση αφορά συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων κι όχι τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, διότι ο λαός ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι ο "πολιτισμός των μεγάρων", ελάχιστα τον αφορά. Επίσης, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα 100 εκατομμύρια και τα άλλα τόσα ευρώ που θα ξοδευτούν, είναι μεν ένα πολύ σοβαρό ποσό, αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Στη χλιδάτη Κύπρο του 21ου αιώνα, που ο μέσος πολίτης ονειρεύεται σπίτι των 400000 ευρώ (μεταξύ αυτών κι ο υποφαινόμενος), εξοχικό στο Τρόοδος, Flat στον Πρωταρά και τρία τέσσερα αυτοκίνητα, το κράτος γιατί να είναι φειδωλό; Αρμόζει στους τραπεζίτες και τους κρατούντες να το παίζουν "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο"; Τώρα, αν χρειάζεται ένας τέτοιος χώρος ή όχι; Λέω ότι χρειάζεται στο βαθμό που θα λειτουργεί χωρίς συμπλέγματα και δεν θα θεωρεί υπέρβαση, ας πούμε, να φιλοξενήσει και καλλιτέχνες που πρεσβεύουν την τέχνη του λαού. Δηλαδή, από τη στιγμή που το οικοδόμημα αυτό δεν θα καταντήσει ένα ψευδοκουλτουρέ πράγμα, καλώς να ορίσει. Από την άλλη, μία βασική διαφωνία που είχα, έχω και θα έχω, υποθέτω, με τους ανθρώπους του "πολιτισμού", είναι ότι πρέπει να πάψουν να έχουν "ιεραποστολική" αντίληψη για την τέχνη τους. Το ότι μεταξύ αυτών επικρατεί η αντίληψη ότι οι τραπεζίτες δεν πρέπει να ασχολούνται με τον "πολιτισμό", ήδη υπάρχει πρόβλημα. Πρωτίστως, λειτουργικό. Διότι όλοι ξέρομε ότι ελάχιστοι καλλιτέχνες αρνούνται πεισματικά την οικονομική αρωγή, είτε του κράτους, είτε μεγάλων οικονομικών συγκροτημάτων, είτε τραπεζιτών, είτε εφοπλιστών, είτε διαφημιστών κ.λ.π. Κακά τα ψέματα, στην τέχνη σήμερα ρέει πακτωλός χρημάτων, που άλλοι τέρπονται περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Άρα, είναι λογικό να εμπλέκονται κι άνθρωποι καλόβουλοι και κακόβουλοι που δεν έχουν καμιά σχέση με τον πολιτισμό. Από τη στιγμή που αποδέχεσαι τα χρήματα του λεφτά, ήδη το κρασάκι σου νέρωσε. Κατανοώ ότι αυτή τη στιγμή θίγονται διάφορα συμφέροντα, όχι κατ' ανάγκη οικονομικά κι ότι το Μέγαρο προκαλεί πονοκεφάλους. Είναι σαν τον πανικό του μπακάλη της γειτονιάς που ξαφνικά βλέπει δίπλα του να κτίζεται ένα θεόρατο σουπερμάρκετ. Μήπως, όμως υπάρχει επιστροφή στο μπακάλικο; Όχι βέβαια. Ταυτόχρονα, δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι το οιονδήποτε Μέγαρο, όσο ακριβό κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να εκπονήσει πολιτιστικά προγράμματα, αν δεν έχει ελεύθερους κι ανοικτούς ανθρώπους με όραμα, γνώση, μεράκι κι αγάπη προς την τέχνη. Κι εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ο τόπος πάσχει από ανθρώπους κι όχι από λεφτά και καλλιτεχνικά δρώμενα. Εκατοντάδες εκδηλώσεις γίνονται κάθε μήνα, το Μέγαρο μάς μάρανε τώρα; Εμείς, πάντως, θ' αναμένομε κι αν μας αρέσει η πολιτική του Μεγάρου θα το επισκεπτόμεθα, αν όχι θα το σνομπάρουμε, για να μη φάει η μούρη μας χώματα, όπως λέει κι ο μέγιστος Άκης Πάνου.
Πέτρος Λαζάρου
Κωδικός άρθρου: 796558
ΠΟΛΙΤΗΣ - 01/06/2008, Σελίδα: 2
Γιατί να χτίσω μέγαρα...
Γιατί να χτίσω μέγαρα
με είκοσι πατώματα
Ένας σεισμός και χάνεσαι και τρώει η μούρη χώματα
(Άκης Πάνου)
Παρακολουθώ όλο αυτόν τον καιρό, όσο μπορώ, την αρθρογραφία που δημοσιεύεται κι αναφέρεται στο περιβόητο Μέγαρο Μουσικής. Αν και δεν με απασχολεί και τόσο πολύ το θέμα αυτό, ασχέτως αν πριν από 6 χρόνια έγραψα δύο μικρά κείμενα, όταν η ιδέα ήταν ακόμα στα σπάργανα. Το ενδιαφέρον, όμως, φίλων που συμμετείχαν με την υπογραφή τους στη λίστα των ανθρώπων που εναντιώνεται στο έργο αυτό, μ' έσπρωξε ώστε να παραβρεθώ στην πρώτη συγκέντρωσή τους, κυρίως για να διαφωτιστώ κι όχι για να εκφέρω άποψη ή να πάρω θέση υπέρ ή κατά. Εξαρχής θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όλη αυτή η συζήτηση αφορά συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων κι όχι τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, διότι ο λαός ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι ο "πολιτισμός των μεγάρων", ελάχιστα τον αφορά. Επίσης, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα 100 εκατομμύρια και τα άλλα τόσα ευρώ που θα ξοδευτούν, είναι μεν ένα πολύ σοβαρό ποσό, αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Στη χλιδάτη Κύπρο του 21ου αιώνα, που ο μέσος πολίτης ονειρεύεται σπίτι των 400000 ευρώ (μεταξύ αυτών κι ο υποφαινόμενος), εξοχικό στο Τρόοδος, Flat στον Πρωταρά και τρία τέσσερα αυτοκίνητα, το κράτος γιατί να είναι φειδωλό; Αρμόζει στους τραπεζίτες και τους κρατούντες να το παίζουν "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο"; Τώρα, αν χρειάζεται ένας τέτοιος χώρος ή όχι; Λέω ότι χρειάζεται στο βαθμό που θα λειτουργεί χωρίς συμπλέγματα και δεν θα θεωρεί υπέρβαση, ας πούμε, να φιλοξενήσει και καλλιτέχνες που πρεσβεύουν την τέχνη του λαού. Δηλαδή, από τη στιγμή που το οικοδόμημα αυτό δεν θα καταντήσει ένα ψευδοκουλτουρέ πράγμα, καλώς να ορίσει. Από την άλλη, μία βασική διαφωνία που είχα, έχω και θα έχω, υποθέτω, με τους ανθρώπους του "πολιτισμού", είναι ότι πρέπει να πάψουν να έχουν "ιεραποστολική" αντίληψη για την τέχνη τους. Το ότι μεταξύ αυτών επικρατεί η αντίληψη ότι οι τραπεζίτες δεν πρέπει να ασχολούνται με τον "πολιτισμό", ήδη υπάρχει πρόβλημα. Πρωτίστως, λειτουργικό. Διότι όλοι ξέρομε ότι ελάχιστοι καλλιτέχνες αρνούνται πεισματικά την οικονομική αρωγή, είτε του κράτους, είτε μεγάλων οικονομικών συγκροτημάτων, είτε τραπεζιτών, είτε εφοπλιστών, είτε διαφημιστών κ.λ.π. Κακά τα ψέματα, στην τέχνη σήμερα ρέει πακτωλός χρημάτων, που άλλοι τέρπονται περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Άρα, είναι λογικό να εμπλέκονται κι άνθρωποι καλόβουλοι και κακόβουλοι που δεν έχουν καμιά σχέση με τον πολιτισμό. Από τη στιγμή που αποδέχεσαι τα χρήματα του λεφτά, ήδη το κρασάκι σου νέρωσε. Κατανοώ ότι αυτή τη στιγμή θίγονται διάφορα συμφέροντα, όχι κατ' ανάγκη οικονομικά κι ότι το Μέγαρο προκαλεί πονοκεφάλους. Είναι σαν τον πανικό του μπακάλη της γειτονιάς που ξαφνικά βλέπει δίπλα του να κτίζεται ένα θεόρατο σουπερμάρκετ. Μήπως, όμως υπάρχει επιστροφή στο μπακάλικο; Όχι βέβαια. Ταυτόχρονα, δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι το οιονδήποτε Μέγαρο, όσο ακριβό κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να εκπονήσει πολιτιστικά προγράμματα, αν δεν έχει ελεύθερους κι ανοικτούς ανθρώπους με όραμα, γνώση, μεράκι κι αγάπη προς την τέχνη. Κι εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ο τόπος πάσχει από ανθρώπους κι όχι από λεφτά και καλλιτεχνικά δρώμενα. Εκατοντάδες εκδηλώσεις γίνονται κάθε μήνα, το Μέγαρο μάς μάρανε τώρα; Εμείς, πάντως, θ' αναμένομε κι αν μας αρέσει η πολιτική του Μεγάρου θα το επισκεπτόμεθα, αν όχι θα το σνομπάρουμε, για να μη φάει η μούρη μας χώματα, όπως λέει κι ο μέγιστος Άκης Πάνου.
Πέτρος Λαζάρου
Κωδικός άρθρου: 796558
ΠΟΛΙΤΗΣ - 01/06/2008, Σελίδα: 2
Subscribe to:
Posts (Atom)