Μνήμη Μάγκα (+6/06/2004)

Στην εναρμόνισι της ηδονής ξεχνά κανείς τις μαστιγώσεις
Της βιοπάλης και της μοίρας.
Α. Εμπειρίκος


Του Ορέστη, του Σωτήρη, του Πάρη, της Χριστίνας, της Ελένης, του Αλέξανδρου, της Emelie, της Μaren, του Στράτη, της Λάρας, του Κωστή, ...



Είναι νύχτες απογοητευτικές. Κι είναι και νύχτες που τελειώνουν απογοητευτικά. Ειδικά όταν δεν βρίσκεις, ξέροντας πως ποτέ δεν θα βρεις πια, τον βραστό μέτριο καφέ σου, χάραμα, στη Χώρα. Όταν η νύχτα με την απογοήτευση την πνιγμένη σε κερασμένη αλκοόλη, απαντά το ξημέρωμα του θανατηφόρου ανακοινωθέν. Του θανατηφόρου ανακοινωθέν όχι ενός φίλου, ενός συνομήλικου, ενός γνωστού, μα μιας δεκαετίας βιωμένης, και άλλων δύο καταγραμμένων, καταραμένων δεκαετιών - και βαλε- χρονιές άκρατης και αιώνιας εφηβείας που θέλησε άξαφνα, όσο και προβλεπτά, ο Χάρος να στις πάρει. Ποιος θα ξεχάσει αγαπημένοι φίλοι τα πρωινά μετά από τις τεκίλες τα ουίσκια και τις μπίρες, τους γελαστούς καφέδες, ποιος θα ξεχάσει αγαπημένη μου φίλη τον καφέ με τρέμουλο μετά την σούπα, ποιος θα ξεχάσει την φωτιά εκείνη στην απέναντι ταβέρνα έντεκα η ώρα το πρωί με τα μπουλούκια και τα περιπολικά με τα αναψυκτικά στο χέρι, και ποιος, ποιος μπορεί, να ξεχάσει τις μεταμεσονύχτιες επισκέψεις, με κλοπιμαία πούρα, Σκανδιναβία, ποδόσφαιρο και βουτηγμένο στ’ αίματα χαμόγελο στο Καφενείο του Μάγκα. Στο ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΜΑΓΚΑ, στο καφενείο του Γιώργου Ιωαννίδη, που μέχρι το τέλος σέρβιρε σκέτους και βραστούς γλυκύς στα σπίτια της Οδού Σούτσου στην Παλιά Λευκωσία, τσάι και μέτριους στους εργαζόμενους στην Δημοτική Αγορά, και εγερτήριους, ιαματικά ηδονικούς καφέδες στα αλκοολικά μάτια των φίλων και αγνώστων που ξενυχτούσαν σε μπαρ εντός και εκτός των τειχών για μέρες, για μήνες, για δεκαετίες.

Και να σου μια νύχτα- απογοητευτική, σαν όλες οι άλλες οι προηγούμενες- ξάφνου, αντί με το ενθαρρυντικό χαμόγελο, τσουπ!. τελειώνει με το άπιστο Όχι Ρε! Και ανακαλύπτεις, μάλλον αντιλαμβάνεσαι, μπρος από την πρόσφατα τοιχοκολλημένη πένθιμη ανακοίνωση- δεν πάνε δυο βδομάδες- πως το Super-8 film, οι λιγοστές φωτογραφίες, τα ένα-δύο άρθρα τα τελευταία 25 χρόνια, είναι τα μόνα - μαζί με την ολιγόχρονη τοπική μνήμη- που θα θυμούνται την γεύση της χαραυγής και του άφιλτρου τσιγάρου στην εντός των τειχών Λευκωσία, την Λευκωσία των πούλμαν, των γκρουπ, των executives, πια, το καφενείο του Μάγκα, την ψιθυριστή κραυγή, 4 η ώρα τα μεσάνυχτα, με το βεβαρημένο παθητικό απ’ το ουίσκι και τις μπίρες, οδοιπόροι, «Πάμεν στο Μάγκα να πιούμεν κανέναν καφέ;»

Αιωνία σου η Μνήμη, Μάστρε Γιώρκο.