Dear 2008,

Kako xronon n' asxieis!

NEW YEAR'S EVE ON THE STREETS!

Oh YEAH!

One of those legendary Ombion Parties back at APOTHEKE, 23 Kleanthi Chirstofidi St., off Lefkonos, and on the streets of Old Nicosia.
Totally FREE!
Everything is on us - because that's what an Ombion Party is supposed to be. Including breakfast and music by Omada Ergasias, DJ Wavo, DJ Drimiteros, DJ Vybbtuan and all our good friends.

If you are going to go out for New Year's, DO IT!
GO OUT!!!
And come to spend New Year's Eve on the streets!

(And as always Bringing Your Own Booze as well is welcomed! The more the merrier.)

Let everyone know. And post, print and circulate the poster generously.

>>facebook

Harold Pinter 1930-2008

Doing It For 5 Years!!!!!

Here, Happy Birthday Ombion!


Υπάρχει κι άλλη ποίηση,
ψιθύρισε.

+12 December 2008

RIP Betty Page

Κλειστά σχολεία, κλειστή η χώρα

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ

Αλαλιασμένοι οι Αθηναίοι μπροστά στην έκταση της λαφυραγωγίας, των πυρπολησμών και του γενικού διαγουμίσματος, προσπαθούν να κάνουν «πολιτικό» ταμείο και να καταλάβουν για ποιο λόγο οι παλιές κατηγορίες τους περί συλλαλητηρίων, διαμαρτυριών και αντιπολίτευσης του πεζοδρομίου έχουν ξεπεραστεί.

Κανείς δεν ξέρει να μας πει πώς διαμορφώθηκε αυτή η εναγής κατάσταση όπου ομάδες ξεκαπίστρωτων νεαρών -το μέλλον της χώρας δηλαδή- βάζουν μπουρλότο σε κτίρια και αφήνουν πίσω τους απανθρακωμένες περιουσίες. Το ηθικό άλλοθι της δολοφονίας του νεαρού Γρηγορόπουλου παίχθηκε σε όλους τους τόνους, έκλεισε και άνοιξε πολλά στόματα, μόνο που δεν πείθει ως απάντηση. Ανάλογοι βανδαλισμοί συνέβησαν και τα προηγούμενα χρόνια, οπότε το αίνιγμα παραμένει: πού θα οδηγήσει αυτή η εξέγερση της κουκούλας;

Ας πούμε κάτι που συνήθως δεν λέγεται. Οι νέοι, όταν μείνουν ανεξέλεγκτοι, έχουν μεγάλη ροπή προς τα κουρσάρικα φερσίματα. Η καταστροφή, ή άρνηση με άλλα λόγια, συνιστά έργο τέχνης. Με την ανοχή της αστυνομίας λοιπόν και μέσα στη γενική παράλυση, το έριξαν στην «καλλιτεχνία». Είναι μεγάλη μαγκιά -όνειρο κανονικό- να συγκροτείς ορδή και με τις πράξεις σου να ξεπερνάς τη φαντασία. Πολυκατοικίες να τυλίγονται στις φλόγες; Αυτοκίνητα που εν ριπή οφθαλμού γίνονται παλιοσίδερα; Βιτρίνες που τρίβονται σε ζάχαρη και τράπεζες που καπνίζουν σαν τζάκια; Πρόκειται για ανέξοδο σουρεαλισμό και για εγκληματικότητα υπεράνω δικαστηρίων.

Κοντά σε όλα αυτά μην ξεχνάμε και την κάμερα. Απανταχού παρούσα η τηλεόραση δίνει άπειρη διάσταση σε κάθε επίδειξη ισχύος της ορδής. Δεν αρκεί να κατεβάζεις τη βιτρίνα, πρέπει να σε δείχνουν κιόλας, να μπαίνεις σε όλα τα σπίτια, να γίνεσαι άμεσος, δώρο σε όλα τα μάτια. Εκδικητής, ταραξίας με ηθικό δικαίωμα, πυρπολητής - αλλά συνάμα φανερός, πανελλήνιος, τηλεοπτικός ως υπαρκτός κίνδυνος. Η πολιτικοποίηση του χουλιγκανισμού, έργο των τελευταίων χρόνων, ασφαλώς εξυπηρετεί κάποια σκοτεινά ή αδιευκρίνιστα κέντρα, πάντως συνιστά πλέον δημόσιο κίνδυνο πέραν ηθικών αιτιάσεων. Η φράση «νύχτα εξέγερσης από χιλιάδες Αλέξηδες» δεν έχει βάση.

Αν αφήσουμε τον ντόπιο Τύπο για λίγο και δούμε τα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών εφημερίδων, τα ρεπορτάζ κάνουν γκελ που χτυπάει ταβάνι. «Στην Αθήνα γίνονται τα χειρότερα επεισόδια από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ξεπερνούν και τις φοιτητικές διαδηλώσεις κατά της χούντας» έγραψαν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Στην Ιταλία, ο Φραντζέσκο Καρούζο αποφάνθηκε ότι «Η Ελλάδα δίνει μάθημα δημοκρατίας στην Ιταλία». Η «Ρεπούμπλικα» χαρακτηρίζει τις ταραχές ως «την πρώτη βίαιη αντίδραση που βιώνει η Δύση εξαιτίας της οικονομικής κρίσης». Συντηρητικοί πάντα οι Αυστριακοί, παραπονούνται επειδή «η Συμφωνική τους ορχήστρα έχει παγιδευτεί σε μια Αθήνα όπου γίνονται οδομαχίες και επικρατεί χάος».

Περνώντας στα δικά μας και αρχίζοντας από την πανικόβλητη κυβέρνηση, μόνο οίκτο μπορεί να νιώθει κανείς για τον Καραμανλή, ο οποίος ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως «επανιδρυτής του κράτους» και φαίνεται πως θα καταλήξει κρυπτόμενος «από χωρίου εις χωρίον». Κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές με το πολυδώρειο σόφισμα της «ασύμμετρης απειλής», αλλά φαίνεται πως θα χάσει τις επόμενες -πάντα από πυρκαγιά σε πυρκαγιά- εξαιτίας μιας απειλής συμμετρικής, χειροπιαστής και απαραγνώριστης: ότι ο τόπος δεν τιμονίζεται με ρητορικές φούσκες. Αν ο Σημίτης ήταν αρχιερέας της διαπλοκής, αυτός τι είναι;

Στα στρατόπεδα της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης, η ατμόσφαιρα δεν είναι και τόσο σαφής. Το ογκώδες ζήτημα αφορά βέβαια τις εκλογές. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σαφή προήγηση του ΠΑΣΟΚ, μόνο που αυτό αντί να γεννά αισιοδοξία, μοιάζει λίγο με παγερή θωπεία. Μέσα στα συντρίμμια, ο Γιώργος πιθανώς θα κληθεί να παίξει το ρόλο του εθνικού σωτήρα - άλλωστε είναι ο δεύτερος καλύτερος για πρωθυπουργός, μετά τον «πρώτο» καλύτερο Καραμανλή.

Μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ η διαμάχη είναι σκληρή και αφορά ευθέως τη στάση τους απέναντι στους γνωστούς-αγνώστους. Η Παπαρήγα αναλύθηκε σε πονηρές παραινέσεις: «Ας σκεφτούν οι νέοι άνθρωποι που ξεχειλίζουν από δυναμισμό, από το μίσος κατά της αδικίας, αν καίγοντας τράπεζες εκδικούνται τους τραπεζίτες και το τραπεζικό κεφάλαιο - παρ' ότι θέλουν να τιμωρήσουν τους ενόχους, όταν καίνε αυτοκίνητα και μαγαζιά ζημιώνουν αθώους πολίτες...». Η ΚΝΕ ήταν πιο σαφής: κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ οτι «κρατάει ομπρέλα για τους γνωστούς προβοκάτορες και ότι χαϊδεύει προβοκατόρικες δυνάμεις ψαρεύοντας σε βρώμικα νερά...».

Ο Αλαβάνος, καίτοι εύστοχος κατά πλειοψηφία στις τοποθετήσεις του, αυτήν τη φορά μίλησε μάλλον θολά. «Στην Ελλάδα, το να είσαι νέος θεωρείται κακούργημα». Αντίθετα, ο πάντα σώφρων Κουβέλης, έσωσε την παρτίδα, δηλώνοντας ότι «Οι βιαιοπραγίες και οι κατατροφές δεν έχουν σχέση με την πολιτική άποψη του κόμματός τους...».

Ασχολίαστη αφήνουμε την άποψη ότι η κυβέρνηση «πληρώνει» τις εμπορικές συμφωνίες με τους Ρώσους....

The Greek that You got used to

Πάρης Ερωτοκρίτου:


ΚΑΤΑΣΤΟΦΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΒΙΤΡΙΝΕΣ

Εχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση

Η καταστροφή δεν είναι οι σπασμένες βιτρίνες. Καταστροφή είναι η δραματική απουσία οποιουδήποτε που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο στην μιζέρια. Η μεσαία συντηρητική τάξη που δεν θέλει να ρισκάρει τα λιγοστά της αργύρια. Η ανακύκλωση της μιζέριας στη γλώσσα και στις καθημερινές μας εκφράσεις. Η συνενοχή όλων μας στην συντήρηση μιας νοοτροπίας δήθεν καλοπέρασης. Η έλλειψη παιδείας και εκπαιδευσης. Το ανύπαρκτο κράτος. Τα ανύπαρκτα πανεπιστήμια. Οι γκόμενες που καταφεραν να κλεισουν μια θέση στις Καγιέν και αυτες που αγωνίζονται για μια θέση σ’ αυτές. Η εξιδανίκευση του χρήματος, της αρπαχτής, της κονόμας. Οι ιθαγενεις της Ελλάδας, που τρώνε σκουπιδια, μιλανε σκουπιδια, χεζουν σκουπίδια, και ζουν μέσα στα σκουπίδια. Ο εγωκεντρισμός αυτής της μάζας που λέγεται ελληνική κοινωνία. Το ψάρι δεν βρωμάει απο το κεφάλι, βρωμάει απο την ουρά. Μια ατέλειωτη δυσωδία στα χνώτα του κόσμου, και μια ατέλειωτη βρώμα στα χνώτα της (αυτοαποκαλούμενης) ελιτ. (πολιτικής, δημοσιογραφικής, καλλιτεχνικής)

Αυτό που ζούμε δεν είναι παρα μόνο η κρίση της -καθημερινής μας- μιζέριας. Σχόλια όπως, αυτή ειναι η Ελλάδα, ετσι είμαστε εμεις, αλλάζει ο Έλληνας, τα λαμόγια, οι γνωστοι-αγνωστοι, συντηρούν και ενδυναμώνουν την μιζέρια και σκοτώνουν την οποιαδήποτε ελπίδα όπως την σκοτώνει και η καθε θλιβερή φιγούρα που περιφέρεται στις τηλεοράσεις. Το όνειρο του Ελληνα - να τα κονομήσει. Οι δημοσιογράφοι και οι επαγγελματίες κουτσουμπόλες και κουτσομποληδες, οι τραγουδίστριες και οι τραγουδιάρηδες, οι δήθεν ασυμβίβαστοι χιπ-χοπαδες (τύπου Νίβο), οι κουλτουριαρηδες, οι άνθρωποι της τέχνης, δεν ειναι παρα πτώματα.Οχι δεν έχει δίκιο ο λαός. Ο λαός ειναι κι αυτός πτώμα που αποσυντίθεται καθημερινά μέσα από αυτον τον αβίωτο βιο που ζει σ’ αυτό το κιβώτιο που λέγεται Αθήνα.

Η καταστροφή δεν είναι οι σπασμένες βιτρίνες των καταστήματων. Η καταστροφή είναι γύρω μας, πάνω μας, μέσα μας. Δεν είμαστε παρά μόνο άτυχα, άβουλα και ληθαργικά ανδρίκελα, που περιφέρονται εδω κι έκει προσπαθώντας να κάνουν βιώσιμο ενα προ πολλού αβίωτο βιο.

Η εκμετάλλευση των μεταναστών-σκλάβων, η φτώχεια, η ανέχεια, και δίπλα το Κολωνάκι. Οι εκπομπες με τους δήθεν ανθρώπους της τέχνης να τρωγοπίνουν και να συναγελάζονται αναμοχλεύοντας μνήμες άθλιων, κακογυρισμένων και κακογουστων σήριαλ. Η ποδοσφαιρομανία. Οι φτηνές συγκινησεις και τα κροκοδείλια δάκρυα και το μιξόκλαμα του έντεχνου μας τραγουδιού. Οι σοβαροφανεις αναλύσεις στην τηλεόραση. Το μονοπώλιο της αλήθειας που διεκδικούν οι δήθεν αναρχικοι, και οι υποκριτικές διαδηλώσεις των φοιτητών για το αρθρο 16.

Κατα τα άλλα τα σπαμε στα μπουζούκια, τρώμε σκουπίδια, πετάμε σκουπίδια, παμε που και που θέατρο για να δουμε ως επι το πλειστω κακές παραστάσεις γιατι απλά οι συντελεστες δεν δωθηκαν ολοκληρωτικά σ’ αυτο που κάνουν, βλέπουμε και λίγη τηλεοραση, καταναλώνουμε, βρίζουμε, εκμεταλλευόμαστε, κουτσομπολεύουμε, μεθάμε και κάθε λεπτό ξεχνάμε. Αυτός είναι ο Ελλήνας που έχεις συνηθίσει παραφράζοντας ένα στίχο. Αυτός είσαι εσύ.

ACAB: 18 years later

Of Other Hospitals

προσευχόμαστε όλοι



Bettie Page has a heart attack

'Εξη

Κουζίνα. Τελευταίο αναπληρωματικό whiskey. Όπως κι απόψε. Πεζοδρόμια υγρά από παλιές γιορτές. Τοίχοι τρύπιοι. "Ηρέμησε." Τα μάτια σου τα δύο.
Μάμα πεθυμουμε σε.

Is a time of 'e year en' 'en?

HipHopcrecy - Last Christmans

Γύρε στον ώμο μου, βγάλε φτερά
Θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
Σε μια γη που ανατέλλει




P.S. Thank you Kosti.

Untitled (Feague), 2008

Prolix prolix! Nothing a pair of scissors can’t fix!

Ktaadn.
“What is this Titan that has possession of me? Talk of mysteries! — Think of our life in nature, — daily to be shown matter, to come in contact with it, — rocks, trees, wind on our cheeks! The solid earth! the actual world! the common sense! Contact! Contact! Who are we? where are we?”

The Cell.
…
The ice
The idea
“Talk of mysteries!
I’m astounded by my body”
A strange matter in which
I’m bound
An elk, a pane of
glass, an egg
“Think of our life in
nature – daily to be encountering
matter, to come into contact
with it – rocks, trees, wind
on our cheeks! the solid
earth! the actual world! the
common sense!
Who are we? where are
we?”

Beginning
again
with Lyn
Hejinian.
Rewriting (Howe’s?) Thorow, rewriting the 19th century through language.
Are Emily’s fascicles visuals, not auralities? In a day when reading a poem by the fire made the poem profound? Letters and correspondence, contacting you, lives written in postcards, yours sincerely, your gnome, she said gnomically, cryptology and the suppressed pun
what do you mean
“Mean. Potatoes”?
all I can read is meat and potatoes, proving once again
from the beginning
the importance of the reader.

Notes for a Lecture

Or,
'Poetry can only be criticised by way of poetry. A critical judgment of an artistic production has no civil rights in the realm of art if it isn’t itself a work of art, either in its substance as a representation or a necessary impression in the state of becoming' (Schlegel, Critical Fragment 117)

The great traditionalist,
in his essay from 1933,
bestows the following
demand on the critic:
‘The exhaustive critic,’ he writes, ‘armed with a powerful glass, will be able to sweep the distance and gain an acquaintance with minute objects in the landscape with which to compare close at hand.’ He continues: ‘he will be able to gauge nicely the position and proportion of the objects surrounding us, in the whole of the vast panorama.’
Panorama or Complete vision: to see that which they saw and as they saw it; yet, also to see what they
– the poets and authors from the past –
had not seen, that which cannot be seen unless it
– Coleridge: I AM –
is brought forward into the future,
placed under a lens.

From Pope’s pan-theon; the invisible in Swift, Lilliput;
Gay’s dark alley theatre; the hidden sensibilia in Mackenzie’s novella,
to the spectre in Austen’s Abbey,
a story of things unseen, not seen.
The poet in the Lake; Blake;
Coleridge on Opium; Dickens in Coketown;
Pope’s 'Judging Ill, his Want of Skill': their image-nation, their, own, vision of a nation.

Eliot’s demand is our grant: ‘to compare close at hand’.

Simonides, writing in his own language, tells the story of a woman who wants to travel across sea to meet her dead husband: to see his face
(οφθαλμοισι φίλον)
and touch his hands
(χειρα λάβοιμι).
In fragmented speech, Paul
Celan,
forever borrowing poet,
a Pole Jew writing in the German of the Fool, reminds us of a poem he once wrote: ‘Voices from the path through nettles: / Come to us on your hands’.
Poems are encounters, ‘paths from a voice to a listening You.’
‘Is it on such paths that poems take us when we think of them?’
It is an act of crossing over, one another – an other: Eliot’s ‘poet…artist of any art’
'Compare close at hand'.

'Poetry can only be criticised by way of poetry.'
(reminds the other night, I had said the opposite)

And, then, Week 5 and 10, hand in, before 12.10.
Writing for the one upstairs, is writing for the other, too.
Criticism is pairing hands.

Draft Panegyric For The Boat-Shoe

...συμπλωρίτες...



Negotiating muddy tarmac edges that double as side-walks one realises that our relationship with the city as subjects of it / in it is mediated through the sole of our shoes. And whereas the post-post-feminist female attempts to hack a niche for herself upon the redolent of Mies' Seagram spirit Manolo Blahnik high heel sandals, the retrosexual male of a landlocked island capital has nothing but his boat-shoes. Both him and Carrie have a latent nostalgia, a nostalgia apres (a) Heidegger, where the essence of being has been completely lost; and lost too is that space which acted, mythological nonetheless, as the ground - and reason (Grund) - of the indivisible, originary, authentic Being-in-the-world of modernity: the city. Domesticated, sub-urbanised and firmly protected in terms of its public spaces by sub-cultures unable to escape their enclaving enclosure and transform it, the city looses that revolutionary potential for the utopian tnasformation of its subject(s) and form(s) alike. Saving face of this all so human endeavour is not the presence of its subjects - their thereness, their acts, their future - but the nostalgia itself, the longing of that f(l)ighting spirit of urban aporetics, as it is manifested in public.

And whereas the feistiness of New York City lays between its angular positions, the opaqueness of a martini glass and the riveting inches of steel the ever-transformative tempest of Nicosia is grounded as the city plays shoreline to Cyprus' Mediterranean Sea affinities. It is by now well understood that even if Cyprus is an island it is one with a historic aversion to, a confinement from, the sea. Castles, oil refineries, military bases and more recently hotels have shaped the island as an inward, inland looking place alongside with that explosive dogma of amalgamated nationalisms and mainland Motherland and overfishing. And even though the capital, Nicosia, in true islanders' fashion is still called Chora it is the city furthest away from the sea and only a secondary, processed receptacle yet strongly suggestive substitute of an urban ground. Which footwear would then be most ideal for such a city as Nicosia than the boat-shoe?

The boat has always stood diametrically opposed to the house. A "place without a place", an other or third space the boat has become a schema of the uncontrolled differance, of an access to history without antiquity, of an idealised non-hegemony, of a radical reworking of primordial myths, of libertarian politics, of transgression, the "greatest reserve of the imagination". Contra the closure of the urban as domicile then, the boat -a vessel of unstable, unpredictable journeying- still supplies the imagination with the jouissance of a-poria -a jouissance lost amidst domesticity's grounding of ex-istance, regardless of the reality of marinas or of the techniques of naval navigation.

Even though it is not unlikely to see a lot of boat-shoes walking around parks, hanging over pavements waiting to go across, dancing in beer-paddles, drying up in front of central heating radiators, anybody who has ever been on a boat would know that boat-shoes are seldom worn on boats. More often than not you are asked to take your Sebagos, or Timberlands, or Quaysides, or Andark off. Boats - not mega-yachts, or crewed floating villas, or weekend cruise liners - are crammed little spaces of 40-50ft. maximum in which Hoovers don't have much wiggle room. Any cleaning, if not all cleaning, is done by hand and commonly by the owner who is not too keen on your shit-stained, gas-smelling, gum-marked soles rubbing his freshly oiled teak deck or his carpeted galley.

Within the boat-shoe's exilic position from the utilitarianism of both its nature and its aspirations and at its juncture with the privileged position of the boat in modernity lies the actual importance of the boat-shoe as an urban shoe vis-a-vis the inherent promise of (a) city. Cultural theory would have us to believe that in civilizations without boats, dreams dry up (Foucault, Of Other Spaces). In the presence of such an absence as we encounter it in Nicosia, the boat-shoe is there to take their place. Always ashore, aside, it diffuses the question marks of existence in an island's capital earmarking a loss and a voyage, the loss and the voyage. Instead of taking us home the boat-shoe stands in for the dream of an ex-istential urbanism long lost, a dream as absent from the everyday understanding and consumption of Nicosia as circumnavigation and piracy are from job center notice boards - even at ports. And akin the Manolo Blahniks it adds an idealistic spring to our walks and dead-end rendezvous, that this city is still capable of being beautiful, giving, a potentiality, a sea in-itself for which "there is no telling what it may not vomit up" (Thoreau).

chocolate of the month

Mo's Bacon Bar

write 80,000 words now

keeping the pressure on

Nicosia Theme Tune

Sweet 16's not M-16's



(Alternative Version Here)

Alley Cat

The Past Is The Future Of Memory

I can dream the rest away

Cagrisimlar, 'Kalenin Bayir Kizi', Famagusta, 1973(?)

Bataillean Fragment

How can we disregard the utterly erotic encounter of a mortar shell and a roof at 10:40 Nicosia time, the roof of a female's house nonetheless, on Democracy Avenue and a military training mortar shell of 81 mm? An encounter with a much more corporeal past but one which suspension and state politics had lulled to a gape; a gape it has today trespassed. A spectacular and equally violent attempt -as all attempts are, as all temptation- at rapprochement therefore, heart-rending and blank, declassifying the fear of 'missing-the-spot', the mortar's hailing (or interpellation if you wish) has been ignored by the individual, who as we are informed 'was absent', and in such a way re-transcribed the public eroticism of this city as always, already latent. Yet, as always, there were those apparatus of capture to whom such latency, such slow-burning potentiality is, in its essential instability, already, a threat. Their media-ted panic of the shell hitting the school nearby is of course completely unfounded. Single mortar shells never hit on schools. They are dropped on them.

Τριαδα - Trinity and Tobacco

Γλώσσα μασσί και ανορθόγραφη.
Ολέθρια μπιζέλια. Πανολεθρία. Η απάτη του πρίγκηπα Αλβέρτου. Κυνήγη. Η πόρτα κλείνει στις 04.16. Η μηχανή αναμμένη. Αλάθιτος ο ήχος του διπλού. Κάμπινου. Προς αναζήτηση της φόρμουλας επικύρωσης των αξιωμάτων της γνώσης. Το λεξικό ως το μόνο βιβλίο που ακροτηριάζει τους σελιδοδείχτες. Αχρίαστος να ‘ναι. Και ο τηλεφωνικός κατάλογος. Συμπέρασμα: ανέκφραστα. Αν η σκέψη ήταν μονάχα παρούσα στη γλώσσα θα θρηνούσαμε τον εγκλωβισμό της στους γραμματικούς κανόνες. Διαύγεια. Από την Λουριτζήνα. Τουρκοκύπριος, συνελήφθει για αρχαιοκαπηλεία στην Ποταμιά. Ανεκόπηκε αρχικά από το Τμήμα Λαθροθηρίας. Επίσης Έλληνας του Πόντου συνελλήφθηκε στη Λινόπετρα για πειρατία. Στη κατοχή του βρέθηκαν 36 000 DVDs. Η αστυνομία χρειάστηκε 7 ώρες για την καταμέτρηση του υλικού. Επίσης συνελλήφθηκε Ρωσσίδα που τον βοηθούσε. Δεν ανακοινώθηκε πόσο χρόνο χρειάστηκε η αστυνομία να την μετρήσει. Ο Υπουργός Εξωτερικών ανακοινώσε την παροχή βοήθιας στη Σομαλία στην προσπάθεια που καταβάλλει για καταστολή της πειρατίας. Στις δηλώσεις του τόνισε πως η Κύπρος, ως νησί που έπεσε θύμα της πειρατίας επανελημμένα, μπορεί να προσφέρει της υπηρεσίες και γνώσεις, της σε μια άλλη χώρα που πάσχει από την ίδια νόσο. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν (Διώνη Νικολέττα Δεδαήτη). Absolute morality leads to absolute tragedy. « Putrefaction and offensive odor» (Winner Tardy, Pansaint, Summer 2003).
Χάσμα, καινό, χασμουρητό. Σκαλίζει τα Π και τα Ξ της. Ευοίωνος. Η ησυχεία. Η Χαρίκλια του Καλομοίρη που μας έσαζε τα υδραυλικά ο άντρας της και που έκαμνε και τις πιο ωραίες χαλλουμοτές, σήμερα, μεταξύ πέντε και έξι το απόγευμα, αψιουρίστηκε τέσσερις φορές, ενώ εβίδωνεν την αντέννα της τηλεόρασης της πάνω στο τιπόζιτο.
Αναζήτηση της Κα. Μεταφυσικής. Για τον σκοπό αυτό συστρατεύονται 6 Λέμμοι Νορβηγίας.Τέσσερις που θα επιθεορίσουν την Αρχιεπισκοπή, ένας το Διάστημα με σκάμανδρο και οξυγόνο και ένας στο Texas με σπιρούνια. Βρυκόλακα των σκέψεων μου, ακτινοβόλησε τις νεφοσκεπής μακριά σου ώρες μου, με την φωνή σου. Έφόσον συνεχίζουμε σε λέξεις να σκεφτόμαστε και ελπίζουμε, τουλάχιστον, πως οι λέξεις δεν θα ‘ναι ποτέ αρκετές να εξουθενώσουν τις σκέψεις / τη σκέψη, έχουμε τότε βάσιμες υποψίες να ελπίζουμαι πως κάποιο μέρος της σκέψης κάπου αλλού θα υπάρχει, πέραν των λέξεων. Και η πίστη; «Βρέχει». «Ποιός;». The mind is melted in love. For 10 minutes. Then add the spices. «Our minds are furnished with abstractions that have been made by others, abstractions that are already part of the communal stock of memories in our cultural world» (H.S. Harris, Hegel’s Ladder I, 1997).
Εξασθενημένος από την ουλήτιδα. Να με οχυρώσεις με τα φιλιά σου. Εντάξει;

Atlas Of Novel Tectonics

The Look of Pain

60

I always liked you. With your Turnbull and Asser shirts, your struggling combover, your spiritualist architectural critiques, your cutting-edge traditionalism, your Byzantine Quakerism and your misguided affairs, your rare-breed, rare-cuts obsessions, your wine-fueled Aston Martin, your hermetic sprees, your near-uselessness.

Happy Birthday Charles!

♥

Peter Paul Rubens, Venus Before The Mirror, 1615

"We love women of all different shapes and sizes.We love them not because of how they look or how they dress, but because of who they are and their spirit and their style and their humour and everything about them."
Alistair Burt MP

Mitch Mitchell Died Last Night

All right, now listen for the last time

To Roast The Moufflon By

Mazal Nesker Mazal...
Courtesy of M. Hulot.

Abraham Obama

Abraham Lincoln, Fragment on Government, 1840s


The invocation of a Marx vis-a-vis the future of the undoubtedly singularly historic election of Barack Obama as the 44th president of the U.S.A. is as inappropriate an analytic tool as was the summoning of a spectre of Marx by the Republican scaremonger. America's center-stage politics are after all the politics of religiosity and deism, not of the trade-union or the radical squad - not anymore at least. The reinvigoration of politics, the attack on political dynasties and elites, the return to government that Obama's campaign and election effected is not a socialist turn therefore but an attempt to return to an idiosyncratic Americanism of the belief in the 'American Dream', the (primarily) topological messianism from Thoreau to facebook Mob-Wars to the (re)building of the Freedom Tower, perpetuated by the prophetic announcement even in its technological rendition of news-networks 'calling' elections, the naming, the logos of the father.

According to U.S.A.'s unique Abrahamic inheritance, government's "legitimate object (...) is to do for a community of people, whatever they need to have done, but can not do, at all, or can not, so well do, for themselves in their separate, and individual capacities." Whereas whenever and in whatever they can do themselves, government must not get involved.It is this recent hopeless inability of people in the U.S. to do themselves "whatever they need to have done" that has brought up the question of the role of government within the specific context of the American democratic system. Unable to name a source for and of hope, unable to decipher a calling, no god to trust in, they turn their gaze to an analysis of the sign-ificance of the nature of hope. That is they return to the practice of naming, to the name itself. To the origin, the father: Abraham or A-ba-ra-ma or Obama. The Lincoln Center. It is from here, from the Abrahamic that this American re-birth stems. The crying and groaning the yelling and choking - the tears of High Fathers, Moses-figures of the civil rights movement like Jesse Jackson for example- were not but the stuff of labor. Of "labor which is prior and independent of capital" as Lincoln writes, of "labor which is superior to capital", yes, above and beyond capital and its analytics. A labor whose mid-wife was after all the Biblical grammar of podia and an a-dieu to the heroics of bondage - be them black or white.

White Heat

...I've wondered why it took us so long to catch on. We saw it and yet we didn't see it. Or rather we were trained not to see it. Conned, perhaps, into thinking that the real action was metropolitan and all this was just boring hinterland. It was a puzzling thing.(...) But once we caught on, of course, nothing could keep us off these roads, weekends, evening, vacations....

The Samson Complex

From E71 to N96

The backspace provides me with a symmetry unlike any other when it comes to my barber. Unwittingly transformed in terms of the face weeks back and battling it with attempts to mimic the conscript I have never been, I am also given by the Russian manning the first chair right, to the left-to-right side-parting. No bottle ever let me down, but the no. 53 in atomic numbers was no honey. Veneers can attest too. Having then my finger to pronounce the murmur of a Sabatier Lion, the cut comes as a conclusion to the lack of garlic over my front door. The people across have after all sooted their door-frame twice; you knew that. There is only so many crosses to go around! Each his own. That is one. Unless the mighty dogmas, followed by equally gargantuan banquets surround you. I am not searching for the Hemingwayian "true sentence" yet the simulacrum portrayed as synecdoche rung a bell. In the lack of a topos, Ikea proliferates, in whatever shade, technically incorrect flakes provide asylum-bound leeways, new potatoes steam your nasal hair, red plastic chairs double up as cutlery. I also spilled a whole Bialleti 4 cup pot of Fazenda Rodomunho and throttled a 2-day old router by making it aware of an arcane archive of pro-active domestic activists and trailblazers.

I need a wig.
Amen.

3:14 [4-0]

ברידערשאַפֿט Or A Commentary On The Fist.
(I would like to assure you ladies and gentlemen that you understand far more Yiddish than you think. Franz Kafka, 18 February 1912)

Computer says 'No'.

They are NOT reading us in Turkey.

The Riedel Diet

Amor Matris Alma



Dance the hours mit le diary I press the enter. 'Tis time le fou buthappy mirrored. 3 words and dent. The mutterial culture of cementary and a vie of the wet not to your eyes. Ban'ol the altes wunder. Brewn flore of the night. Not annunciation: Word. Miss the phoneme of the telephone. Zuppern hulle. Arresting the traince. A legga leck, fitted. Can this be love? Bitting the stomata, nonetheless. Chrissing at onus. Ararrete of the C:/. Holding the Co. Brak and crunch, a landenlord of Daemon grater prosoper. Two zeros. Count us. Parian scars in totemic rainheads. Sea of them, see, oh their.The soar saari soil ghostcandled. Share the wear, swear. Installments interested thy remains, conjoined leftyovers of an ad infinitum wurde road. Oat in absentia the OED. A! Ich deux potten de halibutrnezika of yawrn, Vol. 1, crystal of my cores, the lobe of lore and Danke mon broth of Y -and of Veils and Baronz- and the Holy Mary YOU are, am oarfane rye pour rip, scribblers ow!, e, ripple, RIP, my return and my benign. Rhyme. Cause the only truth. Folly. Persist.

May my eggs never brake [sic]

for earlier references see here and here

Dear Architects,

Thank you!

More Obituaries

✝ Paul Overy 1940-2008

Research Material for Phota Photiadou

↵

VI. Όποιος δεν έχει νεκρούς πεθαίνει.

'ping pong is coming home'

now!

http://www.ticketmaster.co.uk/artist/734716

Ab-sur-dah (Costis' 25th)

the one and the other, enan t'allon, auto kath'(e)auton
happy and cheery birthday - ainte, na ziseis.

Stray to Video

Omada Ergasias engineers another issue of Stray to Video tonight at BOMBA STUDIO, 127 Makarios C' Avenue, Kaimakli at 20.30. The Cypriot movie Enas trellos...trellos nosokomos will be screened avec shieftalia canapi, seasonal fruits and alcohol.
The Stray to Video library is also available at www.omadaergasias.org, where Enas trellos...trellos nosokomos and O Tsioronis o Samurai can be found and downloaded.

K'epeita pinei kai kapnizei; pinei kai kapnizei
kai sernetai sta kafeneia olimeris,
sernei me ania tis emorfias tou to marazi.-
Opws mporeis pia doulepse mialo.

belated

giorti

For a Brother and his Brother (after Noullis)

"ws i ammos h para to heilos ths thalassis"

"Mh sperneis girw sou skotadi, gine fws;
gi'autous pou vlepoun me ta matia sou to fws
kai pairnoun apo sena tin anasa,
gi'autous pou kapote tha gineis iskios, mh-
mh thisavrizeis mavri nixta, gine fws,
kane na fainonte ta matia pou agapoun,
na feggoune sto nixtwma tou kosmou."

["Htes to thimithika pws oi lekseis ta maura mas aggeloudia
(oi ametohes ston erwta ierodoules) liknizontai
san aseveies pantote."]

Towards a cultural history of furpos

"Τι κάνει ο Θρυλος κι' η Λεωφόρος..." του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου

Oi alloi nomizeis etsi kamnoun?

I shall, ws itheste, enter with an exit. A renown Hegelian approach to the primordialllity of the pure act / the prior movement, to corporeality, compressing the farewell of the self as one by it-self to it-self, altering the ostensible differánce the Aristotelian authority has established between the pasxein and the energein, I shall maneuver a farewell to E3w en kallitera, (nomizeis)? This regressive, decadent and morbid way of being [habitual, almost] of the local pseudo-introspection and qua-metacognition, upon which the local perception of art has been founded and sustained, envisions only the limited capacities of its potentials to simply fulfill (as thought a poly-fill) those parameters pre-chickenwired by simple external stimuli as though the organism of Cypriot art is a passive receiver, incompetent of decoding, assimilating and differentiating (from) the external pulses. The chickenwirization of itself by external determinations in a progress of paralytic, elliptic or para-pewn po-codification (as though po(o)kniazomai), forces the self-claimed brave and megalomaniac titsirokaraolos who has attempted to farewell its immediate environment and ex-perience the outer atmosphere, to pleat back to its property and deal with the domestic activities. The absolutely resolved and contractually orbital relation that has been established between the itself and its other has stabilized its extraintro-plasticity leading to the concretization of the chicken wire Giati nomizeis stin evrwpi en diaforetika? Eeee, eimaste mitsi nisi has been the esxato moment of regression. The heart of the Cypriot art, on a primary level, pumps blood to a pair of lungs that never inhales and to an intestine that never excretes.
I want to talk about a friend (not the one I promised to I will). He does not work at Vasiliko nor is he a doctor. We need not to know what his profession is as long as we are aware that he is friend of Liberty. One more exit, before the curtains go up or left and right: I am young. And inexperienced. And I shall always be, it seems. On top of that I haven’t joined the army which throws me without second thought (or shall I say without thought at all) into the “if…then…don’ts”. That, simply to excuse my friend, the friend of liberty – unfortunately it is only your son’s son that is twice your son and not your friend’s friend that is twice your friend – for denying my request to make use of some of his toys. They are mine is the name of the player who never passes the ball (pasarei), thelei na ta kamnei oulla monos tou and on top of that, he is kistimenos. Unfortunately in the Stand de Cypriot art under the reign of good will (another morbid regulation of the game) kistima is never triggered thus apoxwrisei might be difficult to achieve. In fact, that is by no means the aim. So, my friend, the friend of Liberty who wants na ta kamei oulla monos tou (needless to say with shin guards or sxigkarts) did not pass me the ball when I requested so (back in Christmas) and thus he accelerated (demarrage) towards the end of the season (in May) to expose his trophies. But, he is (not by me) excused for not passing the ball, since I am an “if…then…don’t”
Even though in Premier League the hardest month is December, in Cyprus February is of critical importance. After the winter transfers season in January, when everyone is given a second chance, in February i periodos xaritos is over and everyone is judged once more. The great hope of this Cypriot sport outside (e3w) who has been playing in Germany for the last season (and is not Aloneftis), and on whom my friend has invested, was invited by a renown star of the international circles of the sport where Maradona once used to live for an important trial. This great hope is fully certified that is by no means in the “if…then…don’t”’s club and that is why my friend of Liberty has in the past come to various agreements with (even though under bargain conditions).
Ok, so my friend of liberty, neither inhales nor excretes. Kofkei Chiekkia, though. And he buys all sorts of toys which he enjoys playing with by himself. Then he kofkei more chiekkia to bring friends over, play together, get their goody bags and go home, probably thinking that they got a better goody bag deal from the previous parties (let’s say in Basel, or Paris or in New York). And yet, like any wedding invitation it produces the disphoria of having to attend without choice, be present with your envelope and have to gossip about the menu. It has not been possible to find out what was in the goody bag, but it was most probably loukoumi rather than any of his toys, or even a replica, a souvenir. It seems then that the toys he exchanges for chiekkia remain in his toy room and are denied any opportunity of being exposed or exported and displayed in other cabins. So I found very recently, at least, from the great hope, who is a friend of mine and a friend of my friend who is a friend of liberty. That it was not only I that was denied the pass of the ball, but the great hope too, and moreover that was her ball.

Pepse ton pellon tziai lamne ta piswn tou. Irten makris o kavallos niko mou, tziai en na ton patiseis na mproumouttistis.

Enough.
Ps. En na piasw season ticket tis omonoias tou xronou.

One day we will take over language

While the dispute about the name of Skopje-Macedonia is still steaming a new naming forefront has emerged in international courts, once again by the lexi-lagnes Hellines [oh yes, of course, Greek words can be found in all languages - so does "sandwich"]. But this time round, it should be great fun!
Ne, gia po toutous

84 1/2

Eshei 2 mitsious jai paizoun mes s' ena hwrafi.
Gyrizei o enas jai lalei tou allou: "Re, poso hronwn eisai?"
"Eeee, en ixerw - 5? 6?", lalei tou o allos
"5 oxa 6 re?"
"Eeee, en ixerw - 5? 6?"
"Kala re en ixereis poso hronwn eisai?"
"Oi."
"Re, pineis?"
"Oi."
"Kapnizeis?"
"Oi."
"Gameis?"
"Oi."
"En 5 pou eisai kalo"

George Der Parthogh 1923 - 2008

Adrian Rifkin Sticker

RIP YSL

Yves Henri Donat Mathieu Saint Laurent, 1936-2008

Parte Ta!!

Isws ena pou ta pio simantika keimena pou graftikan pote gia to politistiko proion kai tin politistiki paragwgi stin Kypro. Ta bold dika mou. Enw arhizei na diafenete, toulahiston mesa apo to keimeno tis Annas Marangou ston simerino Politi, to vasiko provlima enos kinimatos arnitsmou (allo arnitismos ki allo kritiki diafwnia) me to Meagaro Politismou kai genikotera me project diaforopoiisis tis ypodomis katanalwsis poli-tismou: to oti logw -tis gnwstis kai se aftous- adiafanias stous diorismous kai tis methodous ergasias kratikodiaitwn idrymatwn, den tha diaheirizounte (ki) ekeinoi tous proypologismous.


Γιατί να χτίσω μέγαρα...

Γιατί να χτίσω μέγαρα
με είκοσι πατώματα
Ένας σεισμός και χάνεσαι και τρώει η μούρη χώματα
(Άκης Πάνου)

Παρακολουθώ όλο αυτόν τον καιρό, όσο μπορώ, την αρθρογραφία που δημοσιεύεται κι αναφέρεται στο περιβόητο Μέγαρο Μουσικής. Αν και δεν με απασχολεί και τόσο πολύ το θέμα αυτό, ασχέτως αν πριν από 6 χρόνια έγραψα δύο μικρά κείμενα, όταν η ιδέα ήταν ακόμα στα σπάργανα. Το ενδιαφέρον, όμως, φίλων που συμμετείχαν με την υπογραφή τους στη λίστα των ανθρώπων που εναντιώνεται στο έργο αυτό, μ' έσπρωξε ώστε να παραβρεθώ στην πρώτη συγκέντρωσή τους, κυρίως για να διαφωτιστώ κι όχι για να εκφέρω άποψη ή να πάρω θέση υπέρ ή κατά. Εξαρχής θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όλη αυτή η συζήτηση αφορά συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων κι όχι τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, διότι ο λαός ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι ο "πολιτισμός των μεγάρων", ελάχιστα τον αφορά. Επίσης, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα 100 εκατομμύρια και τα άλλα τόσα ευρώ που θα ξοδευτούν, είναι μεν ένα πολύ σοβαρό ποσό, αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Στη χλιδάτη Κύπρο του 21ου αιώνα, που ο μέσος πολίτης ονειρεύεται σπίτι των 400000 ευρώ (μεταξύ αυτών κι ο υποφαινόμενος), εξοχικό στο Τρόοδος, Flat στον Πρωταρά και τρία τέσσερα αυτοκίνητα, το κράτος γιατί να είναι φειδωλό; Αρμόζει στους τραπεζίτες και τους κρατούντες να το παίζουν "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο"; Τώρα, αν χρειάζεται ένας τέτοιος χώρος ή όχι; Λέω ότι χρειάζεται στο βαθμό που θα λειτουργεί χωρίς συμπλέγματα και δεν θα θεωρεί υπέρβαση, ας πούμε, να φιλοξενήσει και καλλιτέχνες που πρεσβεύουν την τέχνη του λαού. Δηλαδή, από τη στιγμή που το οικοδόμημα αυτό δεν θα καταντήσει ένα ψευδοκουλτουρέ πράγμα, καλώς να ορίσει. Από την άλλη, μία βασική διαφωνία που είχα, έχω και θα έχω, υποθέτω, με τους ανθρώπους του "πολιτισμού", είναι ότι πρέπει να πάψουν να έχουν "ιεραποστολική" αντίληψη για την τέχνη τους. Το ότι μεταξύ αυτών επικρατεί η αντίληψη ότι οι τραπεζίτες δεν πρέπει να ασχολούνται με τον "πολιτισμό", ήδη υπάρχει πρόβλημα. Πρωτίστως, λειτουργικό. Διότι όλοι ξέρομε ότι ελάχιστοι καλλιτέχνες αρνούνται πεισματικά την οικονομική αρωγή, είτε του κράτους, είτε μεγάλων οικονομικών συγκροτημάτων, είτε τραπεζιτών, είτε εφοπλιστών, είτε διαφημιστών κ.λ.π. Κακά τα ψέματα, στην τέχνη σήμερα ρέει πακτωλός χρημάτων, που άλλοι τέρπονται περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Άρα, είναι λογικό να εμπλέκονται κι άνθρωποι καλόβουλοι και κακόβουλοι που δεν έχουν καμιά σχέση με τον πολιτισμό. Από τη στιγμή που αποδέχεσαι τα χρήματα του λεφτά, ήδη το κρασάκι σου νέρωσε. Κατανοώ ότι αυτή τη στιγμή θίγονται διάφορα συμφέροντα, όχι κατ' ανάγκη οικονομικά κι ότι το Μέγαρο προκαλεί πονοκεφάλους. Είναι σαν τον πανικό του μπακάλη της γειτονιάς που ξαφνικά βλέπει δίπλα του να κτίζεται ένα θεόρατο σουπερμάρκετ. Μήπως, όμως υπάρχει επιστροφή στο μπακάλικο; Όχι βέβαια. Ταυτόχρονα, δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι το οιονδήποτε Μέγαρο, όσο ακριβό κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να εκπονήσει πολιτιστικά προγράμματα, αν δεν έχει ελεύθερους κι ανοικτούς ανθρώπους με όραμα, γνώση, μεράκι κι αγάπη προς την τέχνη. Κι εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ο τόπος πάσχει από ανθρώπους κι όχι από λεφτά και καλλιτεχνικά δρώμενα. Εκατοντάδες εκδηλώσεις γίνονται κάθε μήνα, το Μέγαρο μάς μάρανε τώρα; Εμείς, πάντως, θ' αναμένομε κι αν μας αρέσει η πολιτική του Μεγάρου θα το επισκεπτόμεθα, αν όχι θα το σνομπάρουμε, για να μη φάει η μούρη μας χώματα, όπως λέει κι ο μέγιστος Άκης Πάνου.





Πέτρος Λαζάρου
Κωδικός άρθρου: 796558
ΠΟΛΙΤΗΣ - 01/06/2008, Σελίδα: 2

Summer Essentials

Chipita Paniwnios

The past is the future of memory

From here, after them.

Your past life diagnosis: I don't know how you feel about it, but you were male in your last earthly incarnation.You were born somewhere in the territory of modern South China around the year 1375. Your profession was that of a trainer or holder of fine animals, such as birds..
Your brief psychological profile in your past life:
Revolutionary type. You inspired changes in any sphere - politics, business, religion, housekeeping. You could have been a leader.
The lesson that your last past life brought to your present incarnation:
You are bound to solve problems of pollution of environment, recycling, misuse of raw materials, elimination of radioactivity by all means including psychological methods.
Do you remember now?
Birds, housekeeping, revolution, leadership, cycling - 633 years later nothing was meant to change?

Ombiouhoi, X, Her, and Noullis, Sraosha, Drakouna, Baron Cosimo, Impius.

Apse 'a Karvouna!

Dear ARCHITECTS for a Souvla Venicoise!



Research Material:

Προκειμένου λοιπόν να συνεχίσω, την υποστήριξη της απόψεως, ότι μπορεί κανείς, όντας αυτός που είναι, δίχως αρετές αλλά το εναντίον, φορτωμένος με πάρα πολλά ελαττώματα, να μη αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν και κίνδυνο μέγα για την κοινωνία, καταλαβαίνω ότι η διακοπή που ανάφερα, τελειώνοντας το πρώτο τετράδιο και περνώντας στο δεύτερο, δεν είναι δυνατο να παρασταθεί, με μια συμβολική εικόνα σταματήματος στο χείλος του γκρεμού, αλλά με το πέρασμα στην αντίπερα μεριά, ενός τεραστίου και αγεφύρωτου φυσικού χάσματος.
Στηρίζω το κεφάλι μου στο χέρι και ο καθείς που θα μ' έβλεπε, θα 'λεγε, ότι είμαι βαρειά στεναχωρημένος. H εικόνα της στεναχώριας μου, είναι κάτι το παρωχημένο. Mια κατάσταση μνήμης, που ενίοτε μπορώ να επαναλαμβάνω, όχι όμως σαν ο αληθινός άνθρωπος, παρά σαν ένας άριστος και συχνά αρκετά πειστικός ηθοποιός.

Mother, Courage

Or Cultural Commentary on The State of Revolutionary Youth



Koumouna Mana (Kifines Remix - 1)

Peter, Cook

Omada Ergasias' proposal for the Cypriot Exhibit at the 11th Venice Architectural Biennale, under the title In Cyprus - Relax as Architects - Reinterpret, curated by Sir Peter Cook.


Here is Dear Architects' proposal.

Sedere

Aftos pou toso agapise ton kosmo, me hamenes grammatoseires psithyrizei tin anorthografia tou onomatos sou. Entos tou echou mias echous kathws aperigrapta thrinei tous lygnous enos thwraka, i gefsi twn kalokairiwn epistrefei. Alfa steritiko. A-gape (mou). Tremolo tis symvasis. Kapnia kai apomesimero. Kamena heili. Poios antehei, poios kerdizei apo touti tin stenografia? O eikonografimenos thriamvos sou, flouda mantarini sta matia. Milaw me stoihous, toihon-toihon anesi. Tyhaia, ki omws mou dinete, prokatavoli, i vouvi eftyhia. To stomahi kaiei. Ta aftia stous dromous sou. Lexeis kai ta matia sou. Ti mou menei? O antikatoptrismos tis efhis.
Tsigaro. Krasi.

Inky Opiates

St. Dupont Neo Classique President Fountain Pen with 4GB USB Stick
1000Euros (excluding VAT) from colette.fr.
Cocaine and all that crap.

Dear ARCHITECTS hard at it.
Go peep.
See you all on Saturday 12th July 2008 too.

Happy Birthday Spam

Spam!

1000!

Buffer Zone by Yiannis Kyriakides

Buffer Zone by Yiannis Kyriakides

Tomorrow, Friday 2nd May 2008
Nicosia Municipal Arts Center (Old Power House)
19 Apostolou Varnava Street, Old Nicosia
Two Performances: 20:00 and 22:00
Entry:15 EURO

GO!

I'm Voting. Boris Johnson.

Back Boris
Because "my friends, as I have discovered myself, there are no disasters, only opportunities. And, indeed, opportunities for fresh disasters." (Daily Telegraph, 2nd December 2004, p.26)

And enough with all this 'Ken uses public transport' moralism. Boris cycles.

+Μάριος Τόκας

Tou vazeis dyskola, Marie, tou kosmou autou tou amyalou. Pws na se thymithw, Marie? Opws thelw egw? I m' anemous paliofilous, opws thymate kaneis? Me diegiseis, sklavwmenes lexeis, allwn istories - me tin fwni tou kosmou- edw pou mathane ta matia mas na klaine kathws hamilonoune ta fwta sti skini kai mia orchestra tha sou paizei to finale? I san mia diki mou patrida kommatia?

Ena thelw na sou pw mystko: Opoio dromo kai na parw, sto swma sou epanw perpatw, Marie. San xehasmeni aposkevi anamniseis paliwn filiwn, skies ta tragoudia sou na mou egkainiazoun ton erwta. O Mais tote, Marie, den gelouse, ohi. To S' Agapw mia kourasmeni lexi, matia klammena aggelos ma kai fonias o erwtas. Na thymithw me to fws svisto, xepnoes gynaikes, na tis kratan oi anases twn tragoudiwn sou Marie? O erwtas ektos oriwn enthen kai enthen. To kalokairi ekeinoden eihai kyriakes. Ki antres na thymithw, pou m' oneira trena se stathmous,, pou san fantaroi gyrizan, tote, prin, ta metwpa, na sigontaroun me kithares tin anathewrisi enos viou anthospartou. Einai pio efkolo na pethainei kaneis para n' agapaei - mehri ekei akougame tote. Mehri ekei akouge tote. Kai tin ypokofi ekdikisi enos Exartate. Stous adeious dromous, skia ta tragoudia sou Marie. Ma kai dikaiwsi, tou erwta ws erwta, ws i mia alli istoria. Nai, egw thelw na zisw agapi mou. Mia alli patrida, opws leei ki o pateras mou syhna. Ki as plirwnwnte oi amarties, toutes oi amarties - poies amarties- me elipseis filiwn.

Zwntas ton erwta, zwntas ton Erwta, zwntas ton Erwta Mou, Marie, entos shedon tou onomatos sou, me ta filia pou ximerwnan harauges, ton idrwta pou eihe kati apo fwtia, martyras enos theogennitwr se mia tryferi palami stin katexohin erwtiki poli, stin alli patrida, ton allo topo, apo opou ola xekinisan, ola ta methysia -agapi mou, ax! ti fwtia- ekei, i thymisi sou vlemma na me stavrwnei, Marie. Swmata dihws amynes, Marie, i mnimi tis pareas, kai to mouskema tis psychis. To fysima, touti i anapnoi kai i anasa pafsipona stin pikra. Tin pikra tou anapofefktou ponou, kathws moirazete i patrida sou sta dyo kai kathws dyo agapoun tin kardya sou, tin pikra pou mono to stithos tin hwrei. To stithos parea kai to stithos tis pareas. Omoio tragoudi, sfyrigma ston dromo, stis aules, sta mikra diamerismata twn polewn, st' amphitheatra. Monaha omws etsi tin exwvellizei. Kai menei me ton erwta patrida me tin patrida ws erwta, me to alla mprosta apo to ki sena. Me to esena prwta prwta. Ki ystera, meta, tis gewgrafimens hwres: Ellada Kypro, Sovietiki Enwsi, Voulgaria, Yugosavia, Austria. To 'ethniko' den mporei para na parameinei 'mono'. I gewgrafia pia den ehei vouna kai dasi ma dakrya, filia kai heilia. Den ehei i poleodomia syrmatomplegmata ki alanes, geitonies ma stithi kai matia. Ki ola touta, aenaa kai trwta mazi, den einai tipota allo apo ena tragoudi, mia melwdia, ena sfyrigma. Ki etsi den 'svinei' i pnoi. Kammia 'pnoi' den einai etsi i 'teleftaia'. "Tipota den paei hameno"

Tou vazeis dyskola, Marie, tou kosmou autou tou amyalou. Etsi tha se thymithw Marie. Ohi san syntheti, stihourgo, diefthinti orchestras, gnwsto, filo, adelfo, gio, sympoliti, patera, syzygo, nono, stin Lefkwsia, stin Athina, stis Platres, sto Pera Pedi, stin Pafo, stis photografies, sta video, me enos leptou sigi, san aformi onomatothesias dromwn kai plateiwn. Tin wra pou to prwsopiko ginete amesws politiko, tin wra pou o politismos politikopioite, tha se thymithw, ws to politiko proswpo politismou pou ekane to politiko proswpiko kai tin politiki politismo. Ton Erwta ws prwti praxi tou aneikin, kai to anikein mono ws praxi Erwta. Ma kai ton Erwta monaha ws ainigma, dierwtisi, anazitisi, stenagmo. Trikymia. Mia porta pou perimenei kapou ston kosmo anoikti. Ekei pou den mporeis para na anastenazeis. Ki as fwnazoun oi geitonoi.

Mornington Crescent!

Humphrey Lyttelton 1921 - 2008

De Stijl Histrionics

"What is felt to be dangerous is precisely the seduction contained in the mixture of lack of rigor and grandiose pronouncements. Those who most strongly object to the seductive aspects of Theory would then tend to consider it almost as a pathological phenomenon, but whenever they try to denounce what they see as fake mastery and real mimicry, by a logic which pertains more to hysterical contagion than to sedate intellectual debate, they find themselves failing into ranting denunciations."
Jean - Michel Rabate, The Future of Theory, 2002

After a magical anonymity which sets the law in its as if-ness - as with all laws - we begin. It is with the arche and its abilities that one starts, with the abilities of the arche in the beginning of every commentary. The pathology of such a beginning is the pathology of the style of articulate articulations. To articulate the ability of the arche therefore is to dwell upon the prescribed symptoms of a perceived disability to clarify, to clear out, and as such to set, articulately (and) in writing beginnings and middle and ends. Or at least their modes of desired separation au pair with their functions. Not their style, clearly.

It has been demanded, through the necessity of a necessary invocation of ability (not once) to not write employing in writing talk, to not write in tongues that is, in times of urgency, which, critically, are not the exception but the rule. Time and time again the conmentary, beginning here, has commented on them tongues, as if this were The Times. Yet who after all knows were have they been last night? Or the night before? The tongues, not the times. Which lips they parted, time and again, in times of dismantling and definitional disarray, were they have been hiding, where they have been housed? The house is not to be weathered by such tongues, having been build after the tongues' elimination. One could turn back to other tongues and clarify that, but dwelling here on it will not clarify anything. If anything "I simply lay my pathos down on the table, reserving to myself the right to unwrap the package later, depending on the circumstances."

What can a cloud be other than such unraveled exposure though? It is from the beginning that this cloud, patho-logicaly set on the table, which has been revealing itself, not least here. From the arche. One only needs to turn back, go down. To the beginning, here or there. The tongue has always been one of an exposed dis-ability. A form of dyslexia you might say. A techno-logical disanexia more like it with a whiff of anticipation. Anticipation of avalanching commentary as it snowballs, in tongues, post-orgasmically, always, already. Is this then a mirroring, a representation of its own? What are you looking at? Inscribed representations? After all Theory misses out. Misses out on the real, clearly. And even in such uncontainable histrionics it is this desire that is expressed: the yearning for a comfortable dwelling. A house not missing anything as such, but one with no nooks and crannies. A house were every nook and cranny has been polished clean, crystal clear and sharp. As a bullet.

Such politics are really about biting the dusty bullet. Not long ago surgery was performed on hysterics, the shell-shocked and the poilus (if they ever were different). An editing of sorts. A clearing as one does during these days with houses. What has trespassed, what crossed the porous seals of doors and windows is cleared out. And the outside is also cleared too. The modernist discomfort with comfort is well documented. Try the reverse cow-girl on a Rietveld chair or go all doggie-style on the LC4 if you will not take my word for it. Within that discomfort an analogous to the anti-weathering delineations of writing geography can be traced. Across white walls and double-glazed windows which pretend to clearly demarcate the house that one lives in and what hysterically goes on outside. As with these houses, it was not a matter of style, not least for style as it has treacled down, but of function. Of a form that would follow function. Nothing would just simply animate itself - no sir! - there are techniques to be mastered, machines to be lived in. The minimalism of bare essentials, of simply unpacked objects, just another code-word for the discomfort with, admittedly, scatty, dust-prone, that is opaque and iffy, accommodating hysteria of traces, memories, quotes; tongues.

It is not of course, not only, about the course of possessions from accumulation to flaunting. The question of style, of the arche of the beginning of every comment within the remits of a knowingly insufficient, dis-able, Theory, long after the Althusserian separation by strangulation, is a question of the quest of criticality. The reciprocal seduction has to at some point involve tongues. Such an assemblages of tongues is nothing but a body language which puts into productive disjunction the bodies of mastery, re-mastering in mixing the cards and the questions into a self-conscious witnessing, a voyeurism if you prefer, but one across a car park, improper and thus neither of propriety nor of property - as the house is becoming architecture- an excited witnessing, agape. And we are all aware of how difficult it is to even start to make a swift, uncomplicated exit with your pants down to your knees in such situations.

Brrr!

In the great manner of talking about architecture through its representations, the above representation of a mirroring, as found on youtube, carries on talking about architecture's representations. Following the Improv Everywhere's initial Grand Central partial and hoaxical halting of traffic and the subsequent extended celebrations of slowness, Freeze at Ledras brought together a few tenths of people who had "synchronise[d] their watches in a co-ordination meeting beforehand" and "at exactly the same time ... [did] freeze for 5 minutes". The Freeze at Ledras' aimed residue, as stated on the dedicated facebook event wall, was to initiate a "silent commentary" on the perceived "frozen" state of the 70 or so meters of Ledra street recently opened to civilian traffic. Yet as stated in the video documentation, it claims to be an a-political act (gesture, tactic, event - choose your terminology), while at the same time being "a celebration of the newfound mobility in this particular space and a hope for a greater mobility in the future."

The reference to "silent commentary" can only be seen as an endearing to its authors word-play. Since nothing can be more naive to uncritically locate the body outside the deafening, over-determining hubbub of urban configurations, such as the street, and claim it to be 'silent'. The extremely well defined postures of the freeze participants are anything but silent, in absentia murmurs; they are loud and clear utterances, cries, screams, short-circuiting the conventional structures of communication exchange and of economistic, self-centered circulation. Utopic, momentary and problematic in their relation at least to perceptions of time, but anything but silent. The uncritical engagement of the Ledras' freeze with itself however does not stop at the mere wording of its aims. In both text and video the inability to critically survey the frameworks of event this 70m of geography is evident. No one can argue with the re-newed understanding of the concept and practise of mobilty within and through Ledras street. Nor can hopes for differencing the perception and re-presentation of Nicosia, Ledras or the 'Cyprus Problem' be overlooked. But only a disengaged observer, one locked within dogmatic socio-centric readings of the city can describe the so-called 'dead zone's' state pre-3 April 2008 as frozen. Contraband, civilian and military verbal and scopic exchange, fly-tipping, tourist excursions, UN drive-by administration, the aura of materials and buildings, non-anthropomorphic life, grid and sewage sevices - all these are eliminated from Freeze in Ledras' understanding of Ledras - which in turn is the act's reason d' etre - for the sake probably of a belonging to a movement, albeit of 'freeze-frame'.

What really though sends shivers down one's spine is the stated negation of politics within the contexts of commenting urban space is also telling of the perceived representations and receptions of the city of Nicosia. Nicosia: the non-polis. The greek term for it - Chora - echoes of receptacles after all, welcoming receptacles of foundational conceptions, of mythical pre-linguistic positions, where manifestations are nurtured but which as a space is resistant to its reduction to any such manifestations' appropriations. The tradition of immigrant songs across the globe - from Irish ballads about London to 1930's post-rembetika structures of Athenian civic engagement and pride and from Kazantzides to the No Wave New York sound - stand as proof to this awareness re the traces of the city as both, and at once nurturing and alienating. The spatial term chora also denotes the area surrounding a polis: the bucolic countryside, the sub-urban. What is not civic, not part of the city. When it comes to especially Nicosia's walled city, this is the chora that seems to underscore its readings and shape its representations. Its imagined biography, as time goes by, is one of romanticised nature-prone facades, stone(d) remains, Berlinesque futures -where cultural capital will pave the way for economic regeneration - and sexual deviance of ever-changing origins, reflecting a mirroring of desires and apprehensions, external positions, rather than a participatory if fleeting grasping of the plethora of Nicosia's particulars.

Freeze at Ledras even though it might have wanted to bring at a productive crisis Nicosia's understanding of Nicosia, has stayed stale and stalled in its mirroring of the dominant symbolic a -political discourses surrounding the city of Nicosia. Devoid of the humorous context of other freeze acts, which together with the reconfiguration of the modalities (or agencies) of individuation appears to be Improv Evrywhere's motive and objective, Freeze at Ledras thus remained another mundane reproduction of an essentially cultural act, akin to a vast proportion of the Cypriot cultural production, unable to critically contextualise and comprehend its methods and output in relation not only to its immediate environments but also towards its international outlook and responsibilities. As such it might have been more productive for the desired debate on the pasts and futures of Nicosia via Ledras street, if its muted attempts to 'silently' comment on political matters were to remain for ever silent.

Qu'est-ce que les Lumières?

We can readily see how the universal use of reason (apart from any private end) is the business of the subject himself as an individual; we can readily see, too, how the freedom of this use may be assured in a purely negative manner through the absence of any challenge to it; but how is a public use of that reason to be assured ? Enlightenment, as we see, must not be conceived simply as a general process affecting all humanity; it must not be conceived only as an obligation prescribed to individuals: it now appears as a political problem. The question, in any event, is that of knowing how the use of reason can take the public form that it requires, how the audacity to know can be exercised in broad daylight, while individuals are obeying as scrupulously as possible.

In other words, praxis

Fragments towards an anonymously dedicated anorthography



"Άπειρες εκτάσεις κόσμων σε κάθε σταλαγματιά ζωής του κόσμου που ζούμε.
Έτσι σχηματίστηκε ο Γαλαξίας από τις σταλαγματιές το γάλα που χύθηκε όταν η μάνα αποποιήθηκε να γαλουχήσει το βρέφος.
Η άρνηση εκτελέσεως μιας φυσικής λειτουργίας, δημιουργεί τους άλλους κόσμους."
Ν. Γ. Πεντζίκης, Σημειώσεις Εκατών Ημερών, σελ. 44

"Just so stylled with the nattes are their flowerheads now an each of all has a lovestalk onto herself and the tot of all the tits of their understamens is as open as he can posably she and is tournesoled straightcut or sidewaist, accourdant to the coursets of things feminite, towooerds him in heliolatry, so they may catchcup in their calyzettes, alls they go troping, those parryshoots from his muscalone pistil, for he can eyespy through them, to thei selfcolours, nevertheleast their tissue peepers, (meaning Mullabury mesh, the time of appling flowers, a guarded figure of speech, a variety of perfume, a bridawl, seamist inso one) as leichty as see saw (O my goodmiss! O my greatmess! O my priselestly preshoes!) while, dewyfully as dimb dumbelles, all alisten to his elixir. Lovelyt!"
James Joyce, Finnegans Wake, 236.33 - 237.09

"The ideal form is still a contingent norm, but one whose contingency has been rendered necessary, a form of reification with stark consequences for gendered life. Those who disagree with me tend to claim, with some exasperation, 'But it is the law!' But what is the status of such an utterance? "It is the law!" becomes the utterance that performatively attributes the very force t the law that the law itself is said to exercise. "It is the law" is thus a sign of allegiance to the law, a sign of desire for the law to be the indisputable law (...) The law beyond laws will finally put an end to the anxiety produced by a critical relation to final authority that clearly does not know when to stop: a limit to the social, the subversive, the possibility of agency and change, a limit that we cling to, symptomatically,a s the final defeat of our own power. Its defenders claim that to be without such a law is pure voluntarism or radical anarchy! Or is it? And to accept such a law as a final arbiter of kinship life? Is that not to resolve by theological means the concrete dilemmas of human sexual arrangements that have no ultimate normative form?"
Judith Butler, Antigone's Claim, p. 21

Εκ των υστέρων κι εξ' αποστάσεως

Είχε ξεχάσει πως είναι άνθρωπος και ταυτίστικε απολύτως με την οδό.
Ν.Γ. Πεντζίκης

Το μόνο σπίτι που απέμεινε είναι το σώμα.
Κωστής Παπαγιώργης

Το ότι η Λήδρας -ως βιογραφία δρόμου- είναι το ουσιαστικότερο και το πιο προσιτό σύμβολο της ιστορίας της Κύπρου των τελευταίων 50-60 χρόνων είναι ένα ανυπέρβλητο δεδομένο πολιτικά, οικονομικά μα και ευρύτερα πολιτιστικά. Η αυξημένη μέτα-εκλογική κινητικότητα για την διάνοιξη της, και ετσι την οσο πιο άμεση διαφοροποίηση τόσο του συμβολλικού ασυνηδειτου οσο και του πολιτικού μέλλοντος του 'Κυπριακού', διακύνδυνευσε, προς στιγμή, ακριβως την ακύρωση των στοχων μιας τέτοιας διανοιξης. Έτσι, επικοινωνιακά πρωτίστως, η πράξη χρεώθηκε, πλέον, στου πολίτες - μεσω των εκλελεγμένων δημοτικών αρχών τους. Επανήλθε όμως με τουτο τον τρόπο η Λήδρας πίσω στην Λευκωσία και στις κριτικές συζητήσεις γαι τις σχέσεις (μας) με αυτήν - χωρίς να αφήνεται πίσω το γενικότερα Κυπριακό. Η πράξη διάνοιξης της Λήδρας από την άλλη, η επέκταση της Λευκωσιας, η πρόσθεση δια μέσου της αφαίρεσης ενός απο τα πιο σημαντικά σύγχρονα πολεοδομικά χαρακτηριστικα στην πόλη, κράτησε την πόλη, ένθεν και ένθεν, πίσω απο το ειδικότερα Κυπριακό, σε ρόλο κομπάρσου.

Τα εγκαίνια της Λήδρας ως χώρος απεικονίσεων και προβολών του 'κοινού', πια, δανείστηκαν, δυστυχώς, όπως κάθε εκκίνηση, τις τεχνολογίες του τέλους. Στο δρόμο άλλωστε η κορδέλα κόβεται, κυρίως, στο τέλος. Στην αρχή εστω του τέλους του δρόμου. Το κόψιμο της κορδέλας, πέρα από τα πολύτιμα τηλεοπτικά δευτερόλπετα που χαρίζει στην δημοτική αρχή, και ταυτόχρονα πέραν της τεκμηριωσης, καθυστερημενα, τις -ποθητής- πολιτικής αλλαγής, μέσα κι από την θεμήτη μαζική προπαγάνδιση της, έχωντας υπόψιν και την προπαγανδιστική χρήση εκ των μέσα των μέσων ενάντια στην αλλαγή, μετατόπισε την λογική του βήματος-προς, της διαδικασίας δηλαδή, στην τελική οριοθέτηση της χωρικής κουλτούρας της λυσης, που μοίαζει να μην μπορεί να είναι άλλη από την λογική της πασαρέλλας - του πέρα-δώθε - και του freeze-frame. Το κόψιμο της κορδέλας επιβεβαιώνει την αδυναμία οχι της Λευκωσιας μα της Κυπρου να σκεφτει την πόλη ως αέναο συστατικό πολιτικής συμμετοχής και όχι ως σύμβολο, ως χωρικό vignette. Το κόψιμο της κορδέλας επομένως (ας μην πέρασουμε τωρα στην σημειολογική έστω ανάλυση της απελευθέρωσης πολύχρομων μπαλονιών μα και στην εικονική τους παρουσία στα παραβάν), δεν ανοίγει για να ανοίξει, μα για να κλείσει (και) την Λήδρας. Ως η τελευταία χωρο-χρονική πράξη συσχετισμού του ευρύτερα αστικού με τον 'Μακρύδρομο' (που 'δεν βγάζει πουθενά') αποκόπτει, μ' ενα ψαλιδι και μια κορδέλα, την πόλη απο τους τόπους της ως βιωμενή πολεοδομία και ως πολεοδομία βιωμάτων. Εκτος κι αν θεωρήσουμε την φαντασιακή μας αναπαράσταση κατα μήκος του ανοιγματος-πασαρέλας ως βιωμένη συμμετοχή στο αστικό.

Επισημοποιειτε έτσι, με τον πλέον επίσημο τρόπο, ο τροπος ύπαρξης της αστικής σχέση (μας) με την Λευκωσια: μια α-χαρακτηριστη σχέση εξ' αποστάσεως. Την στιγμή που η απόσταση θα έπρεπε να εκμηδενίζετε, και γεωμετρικά. Η λογική-δικαιολογία της απομάκρυνσης απο συμβολισμους κατοχής στα πλαισια ενος διαφοροποιημενου μελλοντικου διακανονισμου συμβιώσης, οπως π.χ. η ολική απουσια συρματομπλέγματων - ή ακομα και η αποχή απο την ομολογουμένως kitsch συμβολική αποκοπή συρματομπλεγμάτων - ενδυναμώνει την αντίληψη που επικρατεί οτι η ιστορικής μνήμης ισούτε με Μνημόσυνο Ιστορίας. Αντίληψη που προβάλετε και στην απόκρυψη της χωρικής ιστοριάς πίσω απο πάραβαν - πότε οριζόντια και πότε κάθετα στον κυκλοφοριακό άξονα που λέγετε Οδός Λήδρας.

Ιστορικά βέβαια η Λευκωσία, μέσα κι από μια χρονολογούμενη ετσιθελική σχέση συγγένειας μεθόδων αστικής συμμετοχής με τους του Βερολίνου, είναι δέσμια τετοιων εικονικων χειρονομιών της σχεδόν α-χρονης αποοστασιοποιημενης απεικόνησης του χώρου (της). Η ρομαντικοποίηση της εντός των τειχών πόλης μέσω των προσόψεων της (αισθητικού ελέγχου επιτρέπωντες) και η ιδιότυπη προστασία συγκεκριμένων, και συγκεκριμένα πολύτιμων, πεζοδρομίων-καναπέδων (υπαρχει άραγε ουσιώδης διαφορά μεταξύ των δυο στην Λευκωσία;) όπου συμβαίνει ένας άλλος βιασμός του δημόσιου απο το ιδωτικό είναι δύο μόνάχα - δημόσια - παραδείγματα του Λευκωσιατικου αστικού γιγνεσθαι. Η ανα-κενωση της Ληδρας μπορει να ειδωθει μεσα επίσης απο τα σχήματα του τουριστικου, ως ενα υποκατάστατο της ανύπαρκτης Λευκωσιάτικης παραλιας- πασαρέλας του α-χρονου (και εκτος συμβατικής ημερολγιακής περιόδου) κυπριακου καλοκαίριου. Ένα Checkpoint Charlie για την Ανατολικη Μεσογειο στα καλούπια με την Πλατεια Δημαρχιας, οσονούπω Potsdamer Platz;

Κι όμως. Η αρθογραφική περιγραφή της 'σεμνής' 'γιορτινής' 'τελετής', δεν αφήνει και πολλές διόδους στην φαντασία να φτάσει είτε στο Βερολινό του KITKAT Club ούτε έστω στα one-night stands της Αγίας Νάπας. Η αποποίηση της Λευκωσίας ως σχέσης, και της σχέσης (μας) με την Λευκώσια, όπως εγκαινιάστικε από την επικράτηση των τεχνολογιών της τελιολογίας των απείκονισεων και της αμετάκλητης τοποθέτησης του μέλλοντος ως παρών της μνήμης πίσω από παραβάν ά-χρονης ομοιομρφίας παρέδωσε την πόλη απο τις βάσιμες επιθυμίες του εκστασιακού εξίσταμε πίσω στην εμποροκεντρική αντιμετώπιση του συμμετέχειν. Η δυνατότητες δημιουργίας ενος συμμετοχικού αστικύυ χώρου-πόρου, στην Λήδρας, άρα, άνοιξαν και έκλεισαν αυτοστιγμής, για χάρην ενος περατού - ελεγχόμενου και αποκομένου, πολιορκημένου απο αστυ-νομιες - περάσματος.

Μόνο εαν στραβολαιμίασει κανείς, φενεται, θα δει, απ' την Λήδρας, την Λευκωσία. Πως πίανεσαι, ξαφνικά, οταν κάνεις σεξ; Ετσί. Προς το παρόν όμως η 'τελετή' παραμένει 'σεμνή' και το σώμα, οπως τα σπίτια, σεμνότυφο, για ασφάλεια, καλλυμένο.